به قول مشهور، بر مرد محرم بلند كردن صدا به تلبيه( تلبيه) مستحب است[24] چنان كه بر حاجى‌اى كه از مكه احرام بسته، هنگام برآمدن بر وادى ابطح[25]( ابطح) و نيز حاجى سواره‌اى كه از مسير مدينه به مكه مى‌رود، هنگام رسيدن به وادى بيداء[26]( بيداء) مستحب است با صداى بلند تلبيه بگويد.

( شنوايى) ( شنيدن) ( فرياد)

[1]جواهر الكلام 9/ 364 ـ 370

[2] العروة الوثقى 5/ 497

[3] مسالك الافهام 7/ 56 ؛ مستمسك العروة 14/ 48

[4] احزاب/ 32 ؛ العروة الوثقى 5/ 497

[5] جواهر الكلام 22/ 44

[6] 43/ 316

[7] تحرير الوسيلة 2/ 593

[8] جواهر الكلام 43/ 316

[9] قواعد الاحكام 3/ 689 ؛ مجمع الفائدة 14 / 442

[10] تحرير الوسيلة 2 / 593

[11] وسائل الشيعة 6/ 208 و 210

[12] جواهر الكلام 4/ 324 ؛ العروة الوثقى 2/ 123 ـ 124

[13] جواهر الكلام 9/ 56

[14] 108

[15] 109

[16] 11/ 240

[17] 12/ 146

[18] 14/ 111 ؛ العروة الوثقى 2 / 408

[19] حجرات / 2

[20] بحار الانوار 100/ 125 [21]جواهر الكلام 8/ 269

[22] 11/ 52 ـ 54

[23] الحدائق الناضرة 11/ 404 ـ 408 ؛ جواهر الكلام 14/ 285 ـ 288

[24] جواهر الكلام 18/ 272

[25] 282

[26] 278 ؛ تذكرة الفقهاء 7/ 255 .

صُداع سردرد

صداق مَهر

صدر سينه

صدع

صَدع: شكافتن و ترك برداشتن جسم سخت، مانند استخوان[1]

از احكام آن در باب ديات سخن گفته‌اند.

به قول مشهور، ديه ترك برداشتن استخوان، به گونه‌اى كه منجر به از كار افتادن آن گردد، دو سوم ديه آن عضو است و در صورت بهبود بدون عيب و كجى، ديه‌اش چهار پنجم ديه صورت پيشين خواهد بود[2]

[1]لسان العرب، واژه «صدع»

[2] مبانى تكملة المنهاج 2/ 318 ـ 319 .

صدغ

صُدغ] = شقيقه]: گيجگاه؛ قسمت بالاى دو طرف سر؛ ميان گوش وگوشه خارجى چشم.