( ولايت فقيه) ( حجر)

[1]العروة الوثقى 1/ 60 ؛ موسوعة الخوئى 1/ 359 ـ 360 ؛ توضيح المسائل مراجع 2/ 876 .

غير اولى الإربَه اولى الإربه

غيرت

غيرت: حميّت و محافظت ناموس و آبرو.

برخى لغويان غيرت را به نفرت طبيعى ناشى از بخل فرد از مشاركت ديگرى در چيزى كه محبوب او است، تعريف كرده‌اند.[1] از نمودهاى غيرت، حمايت و محافظت از آبرو و ناموس و دفاع از آنها در برابر بيگانه است. از احكام آن در باب نكاح و حدود سخن گفته‌اند.

غيرت از اخلاق پسنديده به شمار رفته[2] و در روايات، از اخلاق پيامبران عليهم السّلام، بلكه از مكارم اخلاق كه خداوند حضرت محمد صلّى اللّه‌ عليه و آله و ساير پيامبران را بدان اختصاص داده، شمرده شده است.[3] امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد: «خداوند، غيرتمند است و هر غيرتمندى را دوست مى‌دارد و از غيرتمندى او است كه زشتكاريها را؛ چه پيدا و چه ناپيدا، حرام كرده است».[4]

همچنين روايات، غيرت را از ايمان شمرده و انسان بى غيرت (ديوث) را محروم از استشمام نسيم بهشت ـ كه از فاصله پانصد سال به مشام مى‌رسد ـ معرفى كرده است.[5]

در روايات، غيرت به مردان اختصاص داده شده است. امام باقر عليه السّلام فرمود: «خداوند غيرت را تنها براى مردان قرار داده و براى زنان قرار نداده است»؛ از اين رو، غيرت زن، حسادت و حسادت ريشه و پايه كفر و غيرت مرد، ايمان معرفى شده است.[6]

غيرت ورزيدن، يعنى حميّت داشتن در محافظت و دفاع از ناموس بر مردان واجب است؛[7] چنان كه غيرتمندى بيجا، نكوهيده است و موجب كشيده شدن زن به انحراف و فساد مى‌شود.[8]