[1]الحدائق الناضرة 5/ 159 ؛ جواهر الكلام 6/ 20

[2] توضيح المسائل مراجع 1/123 م 203

[3] التنقيح الرائع 1/ 311

[4] المبسوط 2/ 114 ؛ المهذب 1/ 381

[5] الحدائق الناضرة 19/ 332 ـ 333 ؛ جواهر الكلام 24/ 59 ـ 64 .

غول

غول: ديو.

غول نوعى جن است كه در بيابان به صورت و شكلهاى گوناگون ظاهر و متعرض مسافران مى‌شود.[1] از آن به مناسبت در باب صلات نام برده‌اند.

مفاد روايتى چنين است: هرگاه غول در نظرتان آمد اذان بگوييد.[2] بر اين اساس، فقها اذان گفتن را در بيابان براى كسى كه از غول و مانند آن وحشت دارد، مستحب دانسته‌اند.[3]

[1]لسان العرب، واژه «غول»

[2] من لايحضره الفقيه 1/ 298

[3] جواهر الكلام 9/ 147 ـ 148 .

غيابى حكم غيابى

غيب علم غيب

غيبت

غَيبت: مقابل حضور، غايب بودن.

از احكام آن در بسيارى از ابواب، از قبيل طهارت، صلات، زكات، حج، رهن، وكالت، نكاح، طلاق، ظهار، شفعه و قضاء سخن گفته‌اند.

حكم: غيبت گاه به لحاظ صفتى براى شخص [= فرد غايب] موضوع احكامى واقع شده و گاه به لحاظ صفتى براى مال [= مال غايب] كه به احكام هر يك جدا گانه اشاره مى‌شود.

احكام نوع نخست

طهارت: از مطهِّرات، غايب شدن مسلمان است؛ بدين معنا كه مسلمانى كه بدن يا لباسش و يا چيزى ديگر كه در اختيار او بوده، از قبيل ظرف و فرش، نجس شده است، چنانچه غايب گردد، شى‌ء نجس با شرايطى محكوم به طهارت و پاكى است[1]( مطهِّرات).

از شرايط صحّت نماز ميّت، حضور ميّت نزد نمازگزار است. بنابر اين، خواندن نماز ميّت بر جنازه غايب صحيح نيست.[2]

زكات: در زكات فطره، چنانچه نان‌آور خانواده، غايب و در شهرى ديگر باشد،