بر اهالى غير مكّه مستحب است نمازهاى عيد فطر، قربان[3] و باران[4] را در صحرا بخوانند؛ چنان كه مستحب است در نماز عيد فطر و قربان( نماز عيد) براى ايراد خطبه منبرى از خاك و گل بسازند و بردن منبر از مسجد به صحرا براى ايراد خطبه مكروه است[5] ليكن در نماز استسقا( نماز باران) بردن منبر از مسجد مستحب مى‌باشد[6]

مستحب است نماز حاجت در صحرا يا بام خانه گزارده شود[7]

از كسانى كه نمازشان در سفر قصر نمى‌شود، صحرانشينان خانه به دوش‌اند ( باديه نشين).

زكات: از شرايط تعلّق زكات به شتر و گاو و گوسفند آن است كه در بيابان و مراتع طبيعى بچرند[8]( زكات).

خمس: صحراهايى كه زمين موات به شمار مى‌روند؛ چه پيش از آن مالكى داشته و از بين رفته يا آنها را رها كرده باشد و زمينها بعدها تبديل به موات شده باشند و چه مالكى نداشته باشند، جزء انفال(انفال) محسوب مى‌گردند و از آنِ امام عليه السّلام‌اند[9]

حج: مستحب است زيارت معصومان عليهم السّلام از راه دور در صحرا يا بام خانه انجام شود[10]

اطعمه و اشربه: كسى كه در صحرا غذا مى‌خورد مستحب است از خوردن آنچه از سفره بر زمين مى‌ريزد خوددارى كند و آنها را براى پرندگان و حيوانات صحرايى بگذارد[11]

لقطه: چنانچه كسى حيوان گمشده مملوكى را در بيابان بيابد، در صورتى كه حيوان مى‌تواند در برابر درندگان كوچك، از خود محافظت كند، جايز نيست آن را بگيرد. در غير اين صورت گرفتن آن جايز است( ضالّه).

[1]جواهر الكلام 5/ 79 ـ 80

[2] العروة الوثقى 2/ 411

[3] جواهرالكلام 11/ 373

[4] 12/ 140 5

[] الحدائق الناضرة 10 / 298

[6] 494

[7] اشارة السبق/ 108

[8] جواهر الكلام 15/ 92 ؛ مجمع الرسائل (عبادات)/ 489

[9] جواهر الكلام 16/ 117

[10] 20/ 100 [11]وسائل الشيعة 24/ 375 .