«مَحاله» بر چرخ چاهى بزرگ كه با آن آب از چاه كشند و عودى المحاله بر دو چوبى كه چرخ چاه بر آن قرار مى‌گيرد اطلاق مى‌شود.[1]

منشأ كاربرد عنوان ياد شده در فقه، حديثى است كه در آن، رسول اعظم صلّى اللّه‌ عليه و آله قطع درختان حرم را براى تهيه پايه‌هاى چرخ چاه مجاز دانسته‌اند.[2]

قطع‌گياهان و درختان حرم و شاخه‌هاى آن جز موارد استثنا شده، حرام است.[3] از موارد استثنا ـ به تصريح بسيارى از فقها، بويژه متأخران ـ قطع درختان براى تهيه «عودى المحاله» است.[4] هرچند برخى ـ به دليل ضعف سند حديث وارد شده ـ در جواز آن اشكال كرده و احتياط را در ترك قطع درختان دانسته‌اند.[5]

[1]مجمع البحرين، واژه «محل»

[2] وسائل الشيعة 12 / 554 ـ 555

[3] جواهر الكلام 18 / 412

[4] 420

[5] مهذب الاحكام 13/ 213 ـ 214 .

عوراء

عَوراء: يك چشم( اعور).

عورات مسلمين اطلاع بر عورات

عورت

عورت: قُبُل و دُبُر.

عورت در لغت به آلت تناسلى مرد و زن و نيز آنچه انسان از آشكار شدنش شرم دارد، اطلاق مى‌گردد. مراد از آن در كلمات فقها قُبُل و دُبُر(دُبُر) است. قُبُل در مرد عبارت است از آلت تناسلى( آلت تناسلى) و بيضتين(بيضه)؛ و در زن آلت تناسلى (فرج). و دُبُر در مرد و زن، حلقه مَخرج مدفوع است.[1] تعريف عورت به قُبُل و دُبُر مشهور ميان فقها است؛[2] ليكن برخى قدما عورت را به محدوده بين ناف و زانو تعريف كرده‌اند.[3]

البته عورت در زن در دو وضعيت نماز و مواجهه با نامحرم تعريفى ديگر نيز دارد كه عبارت است از همه اندام زن جز صورت، مچ دست تا سر انگشتان (كفّان) و مچ پا تا سر انگشتان (قدمان)[4] از اين رو، برخى عورت زن را به عورت نگاه و عورت نماز تقسيم كرده، عورت نگاه را به قُبُل و دُبُر و عورت نماز و نيز عورت نسبت به نامحرم را به تمامى بدن او جز آنچه استثنا شده تعريف كرده‌اند[5]