عماله

عماله: منصب متصدى زكات/ دستمزد( اجرت).

عماله به ضم، كسر و فتح عين در لغت به معناى اجرت كار آمده است؛[1] ليكن در اصطلاح به منصبى كه امام عليه السّلام يا نايب او به متصدى جمع آورى زكات( زكات) مى‌دهد، گفته مى‌شود[2] (عامل).

[1]لسان العرب، واژه «عمل»

[2] مصطلحات الفقه/ 365 ؛ الدروس الشرعية 1/ 248 .

عمامه

عِمامه: پارچه به نسبت درازى كه به دور سر مى‌پيچند.

از احكام مرتبط با آن در بابهاى طهارت، صلات، جهاد، ظهار و ارث سخن گفته‌اند.

بر سرنهادن: بر سر نهادن عمامه در آغاز سفر؛ هنگام رفتن پى حاجت، براى نماز جمعه و نماز عيد، بر خطيب نماز جمعه و عيد و هنگام خروج از حمام، مستحب است. آيا بر سر نهادن عمامه به طور مطلق در هر حال نيز استحباب دارد يا نه؟ جمعى قائل به استحباب آن شده‌اند.[1] برخى بر استحباب بر سر نهادن عمامه در حال نماز تصريح كرده‌اند؛[2] ليكن برخى به دليل عدم وجود حديثى معتبر درباره آن، در استحباب بر سرنهادن عمامه در خصوص نماز ترديد كرده‌اند.[3] البته نمازگزاردن با عمامه بدون تحت الحنك( تحت الحنك) مكروه است.[4] ظاهر كلام برخى قدما حرمت آن است[5] كه بعضى آن را به معناى كراهت شديد گرفته‌اند.[6]

چگونگى بر سرنهادن: در برخى روايات، تحنّك (تحت الحنك قرار دادن) براى عمامه وارد شده است. در مقابل، در روايات متعددى، اسدال (رها كردن يك طرف عمامه بر سينه و طرف ديگر آن بر پشت يا ميان دو كتف و يا رها كردن يك طرف آن) آمده است. در بعضى روايات اندازه طرفى كه به پشت رها مى‌شود مقدار چهار انگشت ذكر شده است[7]( اسدال). لغويان و فقها تحنّك را به دور دادن طرف عمامه از زير چانه تعريف كرده‌اند.[8]