از آن به مناسبت در باب اجتهاد و تقليد و تجارت نام بردهاند.
از جمله علومى كه دانستن آنها شرط اجتهاد مىباشد، علوم عربى؛ يعنى صرف و
نحو ولغت است؛ در حدى كه فهميدن كتاب و سنّت منوط به آن مىباشد[1](اجتهاد).
از آنجا كه زبان قرآن كريم، پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله و معصومان
عليهم السّلام عربى است، ياد گيرى عربى مستحب و در روايات به آن سفارش شده است؛[2]
ليكن مبالغه و افراط در يادگيرى آن كراهت دارد.[3]
علوم غريبه عبارت است از دانشهاى سرى و پنهان كه به وسيله آن از اسرار و
امور پنهان آگاهى حاصل و يا تصرفات غير عادى و شگفت انجام مىشود. علم كيميا، جفر،
رمل، اوفاق، طلسمات، سيميا، ريميا، هيميا و ليميا از جمله علوم غريبه است.[1] از
احكام مرتبط با آن در بابهاى اجتهاد و تقليد، تجارت و شهادات سخن گفتهاند.
صرف فراگيرى علوم غريبه بدون اشكال[2] و به كار بستن آن در صورت مفسده نداشتن
و مصداق سحر نبودن، جايز است و چنانچه مصداق سحر باشد يا مفسدهاى بر آن مترتب
گردد، حرام خواهد بود[3](سحر).
برخى، غيب گويى به گونه جزمى و حتمى با استفاده از علوم غريبه را حرام
دانستهاند؛ چنان كه مراجعه به كسانى كه مدّعى علم غيب(علم غيب) از راه علوم
غريبهاند، براى كشف امور پنهان، همچون گمشده و دزد جايز نيست.[4]
علم هركس براى خود او حجّت است؛
هرچند از راههاى غير متعارف، همچون علوم غريبه حاصل شود؛ ليكن قضاوت كردن5 و نيز
شهادت دادن6