[1]انعام/ 73 ؛ توبه/ 94 ؛ سجده/ 6

[2] يونس/ 20 ؛ نمل / 65

[3] الكافى (كلينى) 1 / 261 ـ 262

[4] جن/ 26 ـ 27

[5] الكافى (كلينى) 1/ 260 ـ 261

[6] جواهرالكلام 22/108 ؛ ينابيع الاحكام 2/ 328 ـ 329 ؛ انوار الفقاهة (التجارة)/ 196 و 344 ـ 345

[7] انوار الفقاهة (الحدود و التعزيرات)/ 467 .

علم فقه فقه

علم فلسفه فلسفه؛ علم

علم قاضى

علم قاضى: علم حاصل براى قاضى در موضوع قضايى.

از آن در باب قضاء سخن گفته‌اند.

در شرع مقدس براى اثبات دعوا و نيز جرم نزد قاضى، راههايى همچون بيّنه (بيّنه)، اقرار( اقرار) و قسم(قسم) معتبر دانسته شده است. آيا علم قاضى نيز از جمله اين راهها است يا نه؟ مسئله محل اختلاف است.

مشهور علم قاضى را مطلقا معتبر دانسته‌اند. بنابر اين، قاضى مى‌تواند به علم خود عمل و بر اساس آن حكم صادر كند؛ خواه موضوع قضاوت، حق اللّه‌ باشد ( حق اللّه‌) يا حق الناس(حق الناس). بر اين قول ادعاى اجماع شده است؛ ليكن از برخى قدما عدم اعتبار علم قاضى و در نتيجه، عدم جواز حكم براى قاضى بر اساس علم خود نقل شده است. از برخى نيز جواز آن تنها در حق الناس و از بعضى ديگر عكس آن نقل شده است.[1]

( قضاوت)