امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد: «جايگاه صبر نسبت به ايمان، همچون جايگاه سر است نسبت به تن، كه چون سر برود، تن نيز مى‌رود، همچنين اگر صبر برود، ايمان هم خواهدرفت»[4]

صبر بر بلاها، مصيبتها و مرگ خويشاوندان، بويژه فرزند و تأسى جستن به انبيا و اولياى الهى در مصائب مستحب است[5]

صبر بر طاعت به انجام دادن واجبات و نيز صبر از معصيت به ترك محرمات، واجب است[6]

[1]مجمع البحرين، واژه «صبر» ؛ مرآة العقول 8/ 120

[2] الكافى (كلينى) 2/ 91

[3] بقره/ 155 ـ 156

[4] الكافى (كلينى) 2/ 87

[5] تذكرة الفقهاء 2/ 117 ؛ وسائل الشيعة 3/ 243 و 255 ؛ العروة الوثقى 2 / 125 ؛ توضيح المسائل مراجع 1 / 347 [6]وسائل الشيعة 15/ 236 .

صبر

صَبِر: شيره بسيار تلخ گياهى از خانواده سوسن، داراى برگهاى ضخيم و دراز[1]

از آن به مناسبت در باب صوم نام برده‌اند.

سرمه كشيدن بر روزه دار مكروه نمى‌باشد، مگر آنكه مزه اش به حلق برسد، مانند سرمه آميخته با صبر[2] (سرمه).

[1]فرهنگ بزرگ سخن

[2] الوسيلة/ 144 ؛ غنية النزوع/ 141 .

صُبره خرمن

صَبى كودك

صحابى

صَحابى: مصاحب رسول خدا صلّى اللّه‌ عليه و آله.

صحابى منسوب به «صحابه» و صحابه برگرفته از «صُحبت» به معناى