از آداب و احكام مرتبط با آن به مناسبت در باب صلات و حج سخن گفته‌اند.

تسميت عطسه كننده مستحب است (تسميت)؛ چنان كه پاسخ آن بر عطسه كننده استحباب دارد.[1]

تكرار تسميت تا سه عطسه در يك مجلس مستحب است و افزون بر آن استحباب ندارد.[2]

بر عطسه كننده مستحب است هنگام عطسه انگشت خود را بر بينى بگذارد و حمد خدا گويد؛ چنان كه بر شنونده عطسه نيز حمد خدا مستحب است. همچنين بر هر دوى آنان صلوات فرستادن استحباب دارد.[3]

[1]هداية الامّة 5/ 151 ـ 152 2 و 3. 153 ـ 154 ؛ العروة الوثقى 3/ 27 .

عطش تشنگى

عطيه

عطيه:آنچه رايگان به ديگرى داده مى‌شود. «عطيّه» يا «عطايا» عنوان بابى مستقل در برخى كتب فقهى است كه سر فصل چند باب ديگر فقهى (هبه، صدقه، وقف، حبس، سكنى و عُمرى و وصيّت) را تشكيل مى‌دهد.

اقسام: عنوان عطايا به هر مالى كه به ديگرى بدون گرفتن چيزى در ازاى آن، داده مى‌شود، اطلاق مى‌گردد؛ خواه عين باشد يا منفعت. عين، مانند صدقه( صدقه) كه شرط صحّت آن قصد قربت است و هديه( هديه) كه به قصد احترام و تكريم داده مى‌شود و نيز هبه (هبه).

منفعت شامل وقف ( وقف)، حبس ( حبس)، سكنى( سكنى) و عمرى (عمرى) مى‌گردد.

از ديگر اقسام عطايا وصيّت( وصيّت) به مالى؛ اعم از عين يا منفعت براى كسى پس از مرگ وصيت كننده است. از عنوان ياد شده در بابهايى نظير حجر و هبه نيز سخن گفته‌اند.

احكام: عطيّه يا منجّز است يا مؤخّر. عطيّه منجّز، عطيه در زمان حيات عطيه دهنده و عطيّه مؤخر، عطيه پس از مرگ او است كه به صورت وصيّت مى‌باشد.