[7] روض الجنان 2/ 706 ؛ جواهر الكلام 9/ 348 ـ 351 ؛ العروة الوثقى 2/ 498 ـ 499 ؛ مستند العروة (الصلاة) 2/ 340 ـ 342 8 . الحدائق الناضرة 8/ 160 ؛ جواهر الكلام 10/ 50 .

عزادارى

عزادارى: سوگوارى.

از احكام آن در بابهاى طهارت، تجارت، وقف و وصيّت سخن گفته‌اند.

بر پايى مجالس عزا در مصائب اهل بيت عليهم السّلام؛ بويژه مصائب وارد بر سيد الشهداء، حضرت امام حسين عليه السلام؛ بخصوص در روز عاشورا و شركت در آن مجالس، مستحب مؤكد است.[1] چنان كه گريستن در مصائب آنان و نيز گرياندن ديگران با خواندن اشعار و بازگو كردن مصائب آن بزرگواران، مستحب مؤكد و داراى پاداش بى شمار است. در احاديث متعدد، ثواب گريستن و گرياندن بر مصائب اهل بيت عليهم السلام بهشت دانسته شده است.[2]

جزع و ناشكيبايى در مصائب غير معصومان با لطمه زدن بر سر و صورت و داد زدن و حركاتى از اين قبيل، جايز نيست ليكن در مصائب اباعبداللّه‌ عليه السلام و به تصريح برخى در مصائب ساير اهل بيت عليهم السلام جايز است[3]( جزع).

كسى كه مالى را بر امام حسين عليه السّلام وقف مى‌كند، بايد در عزادارى آن حضرت به مصرف برسد.[4]

گرفتن اجرت بر روضه خوانى جايز است؛ هرچند بايسته است اجرت در ازاى مقدمات آن، همچون شركت در مراسم باشد.[5]

عزادارى در مرگ عزيزان و اقامه مجالس ماتم براى از دست رفتگان اشكال ندارد؛ از اين رو، وصيّت به مالى براى هزينه كردن آن در مراسم عزادارى وصيت كننده جايز است. البته چنين وصيّتى تنها نسبت به يك سوم مجموع تركه ميّت نافذ است و افزون بر آن منوط به اجازه ورثه مى‌باشد.[6]