تكبير گفتن هنگام بردن عروس به خانه داماد و نيز سواره بردن او، استحباب دارد.[3] وليمه دادن هنگام عروسى تا دو روز مستحب و بيش از آن مكروه است؛ چنان كه مستحب است وليمه در روز داده شود. در مراسم وليمه مستحب است مؤمنان، خويشان، همسايگان و همكاران وليمه دهنده دعوت شوند. بر آنان نيز اجابت كردن مستحب است.[4]

غنا در عروسى: جمعى از فقها از حرمت غنا، غناى زن خواننده را در مراسم عروسى و زفاف، به شرط تكلّم نكردن به باطل، حضور نداشتن مردان، نشنيدن نامحرمان و به كار نگرفتن آلات لهو، استثنا كرده و آن را جايز دانسته‌اند. بنابر اين، اجرتى را كه زن خواننده بابت خوانندگى در اين مراسم دريافت مى‌كند حلال است. اين قول به مشهور نسبت داده شده است.[5]

گروهى از فقها از حرمت دف نوازى، نواختن دف در مراسم عروسى را استثنا كرده و آن را جايز، ليكن مكروه دانسته‌اند. برخى از قائلان به جواز تصريح كرده‌اند كه دف نبايد زنگوله دار باشد( دف).

[1]لغت نامه دهخدا

[2] النهاية/ 481 ؛ الوسيلة/312 ؛ إصباح الشيعة/ 430 ؛ وسائل الشيعة 20/ 249 ؛ الكافى (كلينى) 5 / 501

[3] وسائل الشيعة 20 / 91

[4] تحرير الاحكام 3/ 423 ؛ العروة الوثقى 5/ 485 [5]مختلف الشيعة 5/ 18 ـ 21 ؛ الحدائق الناضرة 18/ 115 ـ 116 ؛ جواهر الكلام 22/ 48 .

عريان برهنگى

عريش مكّه عَقَبَه ذى طُوى

عريض

عُرَيض: منطقه‌اى در شرق مدينه.

از آن به مناسبت در باب حج نام برده‌اند.

مدينه همچون مكّه داراى حرم است.[1] بر اساس روايتى از امام صادق عليه السّلام حدّ حرم مدينه از سمت مكه، عريض و نَقب است كه ميان دو كوه واقع شده است[2]( حرم).

[1]مستند الشيعة 13/ 331

[2] وسائل الشيعة 14/ 363 ـ 364 ؛ جواهر الكلام 20/ 76 .

عريف

عَريف: سرشناس قبيله يا گروهى از مردم و آگاه از احوال آنان؛ رئيس.