علاوه بر شناسه، به جشن و مراسمى كه براى بردن عروس به خانه داماد ويا
هنگام ازدواج برپا مىكنند نيز عروسى گفته مىشود.[1] از احكام آن در باب نكاح و به
مناسبت در باب تجارت و شهادات سخن گفتهاند.
آداب: مستحب است عروس شبانه به خانه داماد برده شود. مستحب است شب زفاف،
داماد از همسر خود بخواهد قبل از همبستر شدن دو ركعت نماز بخواند؛ چنان كه بر عروس
مستحب است با وضو بر شوهرش وارد شود. خواندن دو ركعت نماز و با وضو بودن براى
داماد نيز استحباب دارد.
مستحب است داماد پس از نماز ياد شده دعا كند و از خداوند بخواهد محبت، الفت
و خشنودى همسرش را روزى او كند. چنان كه بر او مستحب است هنگام ورود عروس به خانه
اش كفش را از پاى او در آورد و پس از نشستن زن پايش را بشويد و آب را از اول در
خانه تا آخر بريزد، سپس دست بر پيشانى او بگذارد و اين دعا را بخواند: «اللَّهُمَّ
عَلَى كِتَابِكَ تَزَوَّجْتُهَا وَ فِى أَمَانَتِكَ أَخَذْتُهَا وَ بِكَلِمَاتِكَ
اسْتَحْلَلْتُ فَرْجَهَا فَإِنْ قَضَيْتَ لِى فِى رَحِمِهَا شَيْئاً فَاجْعَلْهُ
مُسْلِماً سَوِيّاً وَ لاتَجْعَلْهُ شِرْكَ شَيْطَانٍ».[2]