عِذار: موهاى روييده بر استخوان بر
آمده نزديك گوش/ ختنه.
عذار به معناى نخست عبارت است از موهايى كه كنار صورت بر استخوان برآمده
نزديك گوش مىرويند. بالاى آن به گيجگاه[= صدغ] و پايين آن به عارضان( عارضان) متصل
مىشود.[1] از آن در باب طهارت سخن گفتهاند.
در وضو شستن صورت واجب است. محدوده صورت از طول بين رستنگاه مو تا آخر چانه
و از عرض بين انگشت شصت و ميانى است.[2]
بدون شك، آن مقدار از عرض كه خارج از گستره دو انگشت قرار مىگيرد از قلمرو
صورت بيرون است و شستن آن واجب نيست. در عذار اختلاف شده كه آيا داخل در محدوده
صورت است تا شستن آن واجب باشد يا داخل نيست؟ بسيارى آن را داخل ندانستهاند؛[3]
بلكه اين قول به مشهور نسبت داده شده است؛[4] ليكن برخى آن را داخل دانستهاند.[5]
برخى نيز بين دو ديدگاه جمع كرده و گفتهاند: در حقيقت اختلافى وجود ندارد؛ زيرا
مراد قائلان به دخول عذار در قلمرو صورت، بعض عذار است كه ميان دو انگشت قرار
مىگيرد و مراد قائلان به خروج آن، بعض ديگر عذار است كه بين انگشتان قرار
نمىگيرد.[6]
واژه عذار به معناى دوم در حديثى از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله به
كار رفته است. مفاد اين حديث، حصر سنّت وليمه( وليمه) در پنج چيز از جمله عذار است
كه به ختنه تفسير شده است[7](ختنه).