عدّه

عُدّه: آنچه از مال، سلاح و مانند آن براى حوادث و پيشامدها فراهم مى‌شود.

معناى ياد شده، معناى لغوى عُدّه است؛[1] ليكن كاربرد غالب آن عرصه نظامى و دفاعى است. خداوند در قرآن كريم مسلمانان را به تجهيز نيرو و فراهم كردن آنچه كه موجب توانمندى و تقويت سپاه اسلام بر دشمنان مى‌شود، فرمان داده است.[2]

از آن در باب جهاد و نيز سبق و رمايه سخن گفته‌اند.

از وظايف رهبر و پيشواى مسلمانان، فراهم كردن عِدّه و عُدّه لازم، همچون جذب نيرو و آموزش دادن آنان و نيز تهيه سلاح و تجهيزات، به منظور بالابردن قدرت و تقويت سپاهيان اسلام است.[3] ترغيب به مسابقه سواركارى(سبق) و تيراندازى(رمايه) در شرع مقدس در همين راستا؛ يعنى بالا بردن روحيه جهادى در ميان مسلمانان و تقويت جبهه حق براى پاسدارى از اسلام و چيره شدن بر دشمنان دين است.[4]

[1]لسان العرب، واژه «عدد»

[2] انفال/ 60

[3] دراسات فى ولاية الفقيه 2/ 766 ؛ تقرير بحث (بروجردى) 2/ 253

[4] كلمة التقوى 5/ 362 ، 373 و 379 .

عدّه وفات عِدّه

عذاب

عذاب: شكنجه و مجازات.

از احكام مرتبط با آن در بابهاى طهارت، صلات، لعان و حدود سخن گفته‌اند.

طهارت: تلاوت قرآن كريم، بويژه سوره‌هاى يس و صافات نزد محتضر براى تبرك و دفع سختى جان كندن و عذاب از او مستحب است.[1]

صلات: به تصريح برخى، نماز گزاردن در سرزمينهايى كه مردمانى در آن به خسف و مانند آن كيفر ديده‌اند مكروه است.[2]

پناه بردن به خداوند از عذاب هنگام تلاوت آيه عذاب مستحب است.[3]

لعان: بر قاضى مستحب است پيش از اجراى لعان هر يك از مرد و زن را از عذاب آخرت بيم دهد[4]( لعان).