به همراه داشتن سوره عبس در سفر و نيز گاه ترس سفارش شده است.[2]

[1]وسائل الشيعة 6/ 258

[2] 11/ 426 .

عبوديت

عبوديت: بندگى خداوند/ بردگى( بردگى).

از عبوديت به معناى نخست به مناسبت در باب نكاح سخن گفته‌اند.

نام گذارى فرزند به اسامى نيكو، همچون اسامى انبيا و معصومان عليهم السّلام و نامهايى كه مفاد آنها عبوديت خداوند است، مانند «عبد اللّه‌» و «عبد الرحيم» مستحب است.[1]

( عبادت)

[1]الحدائق الناضرة 25/ 39 ؛ جواهرالكلام 31/ 253 .

عبور

عبور: گذر كردن از جايى؛ آمد و شد.

عنوان ياد شده به مناسبت در بابهاى طهارت، صلات، حج، تجارت و ديات آمده است.

طهارت: برخاستن شخص نشسته هنگام گذشتن جنازه مكروه است.[1]

داخل شدن جنب، حايض و نفسا به مسجد ـ جز مسجد الحرام و مسجد النبى ـ به صورت عبورى؛ يعنى دخول از درى و خروج از درى ديگر بدون توقف، جايز است.[2]

صلات: مستحب است نمازگزارى كه بين او و عبور كنندگان، حايلى همچون ديوار يا صفى از نمازگزاران وجود ندارد، در صورت احتمال عبور يا حضور كسى رو به روى او، عصا، تلى از خاك يا كلاه و مانند آن قرار دهد[3](ستره).

از شرايط قصر نمازهاى چهار ركعتى در سفر، تصميم به عدم عبور از وطن پيش از طى مسافت شرعى (هشت فرسخ) است. بنابر اين، كسى كه قصدش اين است كه پيش از رسيدن به هشت فرسخ از وطنش بگذرد بايد نماز را تمام بخواند؛ چون عبور از وطن حكم سفر را قطع مى‌كند.[4]