از سوى ديگر، علما نيز به بذل علم به ديگران، تواضع، حلم، وقار و اظهار علم هنگام آشكار شدن بدعتها توصيه شده‌اند.[9]

در روايات، همان گونه كه از عالمان ربانى تعريف و تمجيد بسيار شده، از عالمان فاسد و بى عمل به شدّت نكوهش شده است. در قرآن كريم، مَثَل عالمان بى عمل، مَثَل الاغى دانسته شده كه بار كتابها بر دوش كشد (بدون آنكه از آنها چيزى بفهمد و بهره‌اى ببرد).[10]

در روايتى از حضرت رسول خاتم صلّى اللّه‌ عليه و آله آمده است: «جهنميان از بوى بد عالم بى عمل آزار مى‌بينند».[11]

مراد از عالم كه در سند برخى روايات آمده، معصوم عليه السّلام است.[12]

از احكام اين عنوان در بابهاى طهارت، مزار، وقف، وصيّت و قضاء سخن رفته است.

احكام: برخى احكام اختصاص به انبيا، ائمّه و اولياى الهى دارد؛ ليكن علما نيز به جهت شرافت و فضيلتى كه بر ديگران دارند در اين احكام به آنان ملحق شده‌اند، از قبيل:

[1] زيارت قبور علما مستحب است[13] (زيارت).

[2] كراهت نبش قبر و ويران كردن آن پس از گذشت ساليانى كه به طور معمول جسد مى‌پوسد و از بين مى‌رود؛ ليكن قبور انبيا و امامان معصوم عليهم السّلام ـ به جهت تعظيم شعائر دينى و پرهيز از هتك حرمت ـ از اين حكم استثنا شده‌اند. برخى، اين حكم را نسبت به قبور علما، صلحا و شهدا، بويژه در صورتى كه مزار و محل زيارت و التجاى مردم باشند، تعميم داده‌اند.[14]

[3] كراهت بازسازى قبر، احداث بنا بر آن و مسجد قرار دادن مقبره. به تصريح برخى، قبور انبيا و ائمّه عليهم السّلام و نيز علما از اين حكم مستثنا است.[15] برخى به استحباب نماز گزاردن نزد قبور اولياى الهى و عالمان ربانى تصريح كرده‌اند.[16]