جمعى گفته‌اند: در حقيقت، اختلاف لفظى است؛ زيرا بخشى از عارضان؛ يعنى قسمت پايين آن كه به چانه متصل است، قطعا در محدوده انگشت ميانى و شصت داخل است؛ چنان كه قسمت بالاى عارضان كه به عذار متصل است، خارج از محدوده ياد شده بوده و شستن آن واجب نخواهد بود. مقصود قائلى كه عارضان را جزء صورت دانسته، بخش پايينى آن، و مراد قائلى كه آن را خارج از حدّ صورت دانسته، بخش بالايى آن است.[5] برخى گفته‌اند: تعريفى كه در لغت از عارضان شده، تعريف از لحاظ طول است و از لحاظ عرض، حدّ آن روشن نيست؛ بويژه اينكه عارضان در لغت به معناى گونه آمده است؛ از اين رو، ممكن است در بخش بالا قسمتى از عارضان از جهت عرض در محدوده دو انگشت قرار گيرد.[6]

بنابر قول مشهور، تراشيدن ريش حرام است.[7] در اينكه شامل عارضان (موى دو طرف صورت تا بالاى چانه) نيز مى‌شود تا تراشيدن آن حرام باشد يا نه، اختلاف است[8](ريش).

[1]الحدائق الناضرة 2/ 229 ؛ مجمع البحرين، واژه «عرض»

[2] الحدائق الناضرة 2/ 227

[3] الدروس الشرعية 1 / 91

[4] تذكرة الفقهاء 1 / 153 [5]مشارق الشموس 1/ 101 ـ 102 ؛ مصابيح الظلام 3/ 277 ـ 278 ؛ غنائم الايام 1/ 121

[6] جواهر الكلام 2/ 145 ـ 146

[7] رسائل و مسائل 1/ 263 ـ 264 ؛ مصباح الفقاهة 1/ 257

[8] صراط النجاة 2/ 285 ؛ ارشاد السائل/ 79 ؛ منهاج الصالحين (سيد محمدسعيد حكيم) 2/ 19 .

عارف

عارف: شيعه دوازده امامى.

عارف در لغت به معناى آگاه و دانا آمده است؛ ليكن مراد از آن در روايات و به تبع در كلمات فقها در صورتى كه مطلق به كار رود، شيعه دوازده امامى است[1]( شيعه).

[1]وسائل الشيعة 3/ 150 ؛ 25/ 292 ؛ الكافى فى الفقه/ 425 ؛ المختصر النافع/ 59 .