ظهور بدوى

ظهور بدوى: ظهور ناپايدار.

به معنايى كه از لفظ به ذهن انسان خطور مى‌كند، در صورتى كه ناپايدار باشد و با تأمل از بين برود، ظهور بدوى يا ابتدايى گويند، مانند جايى كه قرينه و شاهدى بر خلاف ظهور لفظ وجود دارد، ليكن شخص از آن غافل است و بعد كه متوجه آن مى‌شود، ظهور ابتدايى از بين مى‌رود و يا جايى كه شخص، بعد متوجه شود كه منشأ تبادر معناى پيشين، فزونى افراد آن معنا بوده است، بدون آنكه لفظ براى آن معنا وضع و تعيين شده باشد. چنين ظهورى نزد اصوليان حجت نيست. مقابل آن، ظهور مستقر قرار دارد كه حجت و معتبر است.[1]

( ظهور).

[1]اصول الفقه 2/ 129 ؛ الإنصاف فى مسائل دام فيها الخلاف 3/ 353.

ظهيره

ظَهيرَه: وقت ظهر.

در قرآن كريم، در سه وقت، به بردگان و نيز فرزندان نابالغ امر شده است كه هنگام ورود بر مولا و والدين اجازه بگيرند: قبل از نماز صبح و ظهيره (هنگام ظهر) كه لباس خويش را بيرون مى‌آورند و بعد از نماز عشا.[1]

( زوال)

[1]نور/ 58 ؛ كنز العرفان 2/ 224 ـ 225 .