ارث: از موانع ارث بردن، كشتن كسى است كه انسان از او ارث مى‌برد، به شرط آنكه كشتن وى از روى ظلم باشد.[21]

قصاص: كشتن مؤمن از روى عمد و ظلم، موجب ثبوت حق قصاص براى اولياى دم مى‌شود.[22]

[1]بقره/ 229

[2] 145

[3] 258 ؛ آل عمران/ 57 و 86 ؛ اعراف/ 44 ، هود/ 18 ؛ اسراء/ 82

[4] بقره/254

[5] آل عمران/94

[6] انعام/ 21

[7] حجرات/ 11

[8] ممتحنه/ 9

[9] لقمان/ 13

[10] الكافى (كلينى) 2/ 330 ـ 331

[11] هود/ 113

[12] هداية الامة 5/ 556

[13] جواهر الكلام 1/ 22

[14] 21/ 309 ؛ مجمع الفائدة 9/ 113 15 و 16. جواهر الكلام 22/ 51 ؛ تحرير الوسيلة 1/ 497

[17] تحرير الوسيلة 1/ 477

[18] جواهرالكلام 22/ 66

[19] 35/ 342 ـ 345

[20] 33/ 178

[21] 39/ 36

[22] 42/ 11 ـ 12 .

ظلمت تاريكى

ظلمه

ظَلَمه: ستمگران.

ظلمه جمع «ظالم» در لغت به معناى ستمگران است( ظلم)؛ ليكن در كلمات فقها بر حاكمان ستمگر اطلاق شده است كه احكام ويژه‌اى دارد(سلطان جائر).

ظن

ظنّ: حالتى نفسانى فراتر از شك و فروتر از يقين.

ظن عبارت است از حالتى نفسانى براى انسان همچون علم و شك. با اين تفاوت كه مرتبه آن از شك ـ كه ترديد با تساوى دو طرف احتمال است ـ بالاتر و از علم ـ كه يقين به چيزى است ـ پايين‌تر است. به عبارت ديگر، هنگام پيدايى ترديد، چنانچه به نظر فرد يك طرف ترديد قوى‌تر و از طرف ديگر به واقع نزديك‌تر باشد، در اصطلاح، طرف راجح را ظن گويند.[1] گاهى نيز به طور مجاز بر سبب ظن؛ يعنى اماره ( اماره) اطلاق ظن مى‌شود، مانند آنكه به خبر واحد(خبر واحد) كه موجب ظن است، ظن معتبر گويند.[2] از حجيت ظن در اصول فقه به تفصيل بحث شده است. در فقه نيز در برخى ابواب از قبيل صلات و صوم از احكام مرتبط با آن سخن گفته‌اند، مانند عمل به ظن هنگام ترديد در شمار ركعتهاى نماز و يا تشخيص جهت قبله. بنابر اين، بحث درباره اين عنوان را از دو حيث اصولى و فقهى پى مى‌گيريم.