[6] العروة الوثقى 2/559 ؛ مهذب الاحكام 6/431

[7] جواهر الكلام 13/ 290

[8] مستند الشيعة 18/ 70 .

ظاهر الصلاح حسن ظاهر

ظاهريه

ظاهريه: از مذاهب اهل سنت.

ظاهريه از مذاهب منحرف و ساخته و پرداخته داوود بن على بن خلف اصفهانى ( 200 يا 202 ـ 270 ه . ق) است كه امروزه منقرض شده است. بنيان گذار اين فرقه ابتدا شافعى مذهب بود، سپس براى خود مذهبى خاص تراشيد كه مبتنى بود بر عمل به ظاهر كتاب خدا و سنّت پيامبر صلّى اللّه‌ عليه و آله، مگر آنكه دليلى بر خلاف آن دو وجود داشته باشد.

از ويژگيهاى مذهب ظاهريه، ناديده گرفتن علتهاى حكم و بها ندادن به قياس، استحسان، تقليد و رأى و اجتهاد است و در موارد عدم وجود نصّى از كتاب و سنت به اجماع اصحاب يا همه علما تمسّك و بر اساس آن عمل مى‌كرد.[1]

ظاهريه از مخالفان به شمار رفته و محكوم به احكام آن است( مخالف).

[1]بحوث فى الملل و النحل 3/ 137 ـ 140 ؛ ادوار علم الفقه و اطواره/ 700 .

ظرف

ظرف: وسيله‌اى براى نگهدارى چيزى.

در روايات، «آنيه» موضوع احكامى ـ كه خواهد آمد ـ قرار گرفته و نه «ظرف»؛ هرچند به تصريح برخى لغويان ميان اين دو واژه تفاوتى نيست؛[1] ليكن به نظر عرف «آنيه» اخص از ظرف است؛ از اين رو، ظرف بر آنچه آنيه صدق مى‌كند، اطلاق مى‌شود؛ ليكن آنيه بر همه آنچه كه ظرف بر آن صدق مى‌كند، اطلاق نمى‌شود، مانند كيسه.[2]

مراد از آنيه در كلمات فقها معناى عرفى آن است؛ ليكن در اينكه معناى عرفى آنيه چيست ديدگاهها مختلف است. برخى گفته‌اند: آنيه چيزى است كه اين ويژگيها را داشته باشد: ظرف باشد؛