طيّب

طَيّب: مقابل خبيث.

واژه طيّب در قرآن كريم، صفت خوردنيها و آشاميدنيها[1]اشخاص، همچون مؤمن[2]رفتارها و گفتارها[3] مكانها[4] و غير آنها از قبيل خاك[5]قرار گرفته است. منظور در اين نوشتار، كاربرد نخست است.

خوردنى و آشاميدنى طيّب؛ يعنى آنچه كه طبع غالب انسانها در مناطق و زمانهاى مختلف با نژادها و آيين‌هاى متفاوت از آن تنفر ندارد؛ بلكه از خوردن و نوشيدن آن لذّت مى‌برد.[6] البته طيّب در معناى حلال، پاك و نيز چيزى كه وجودش براى انسان زيانى ندارد، مانند هواى مطبوع و معتدل نيز به كار رفته است و به چنين هوايى هواى طيّب گفته مى‌شود.

در مقام نقل حديث از امامان عليهم السّلام، چنانچه از عنوان «طيّب» استفاده شود، مراد امام هادى عليه السّلام است.[7] از احكام عنوان ياد شده در باب اطعمه و اشربه سخن گفته‌اند.

خداوند در قرآن كريم، در آيات متعدد از حلال بودن طيّبات سخن گفته است.[8] چنان كه در آيات زيادى به روزى دادن طيّبات به بندگان اشاره كرده[9] و فرستادگان خود را به خوردن طيّبات دستور داده[10] و از بهره گرفتن از خبائث(خبيث) منع كرده است.[11]

براى تشخيص طيّب از خبيث در مواردى كه شرع مقدس بدان تصريح نكرده است، به عرف متوسط ـ عرف بدور از افراط و تفريط كه نه اهل دقت در حدّ وسواس است و نه بى مبالات و مسامحه گر ـ رجوع مى‌شود. در موارد شك نيز اصل حليّت جارى مى‌گردد.[12]

[1]بقره/ 172 ؛ نحل/ 114

[2] آل عمران/ 38 ؛ انفال/ 37 ؛ نور/ 26

[3] نساء/ 2 ؛ ابراهيم/ 24 ؛ فاطر/ 10

[4] توبه/ 72 ؛ سبأ/ 15 ؛ اعراف/ 58 [5]مائده/ 6

[6] المبسوط 6/ 279 ؛ زبدة البيان/ 794 ؛ جواهر الكلام 36/ 239 ؛ الميزان 5/ 201 ـ 202

[7] روضة المتقين 6 / 338

[8] مائده/ 4 و 5 ؛ اعراف/ 157

[9] انفال/ 26 ؛ يونس/ 93 ؛ اسراء/70

[10] مومنون/51

[11] اعراف/157

[12] مهذب الاحكام 23/ 115.

طيب مولد

طيب مولد: حلال زاده بودن( حلال زاده).