اقسام طهر: طهر به اعتبار وقوع و عدم وقوع آميزش در زمان آن، به طهر مواقعه و طهر غير مواقعه تقسيم مى‌شود. طهر مواقعه عبارت است از طهرى كه در ايّام آن مرد با همسرش آميزش كرده است و طهر غير مواقعه طهرى است كه در ايام آن آميزشى صورت نگرفته باشد.

اقل و اكثر طهر: بنابر قول مشهور ـ كه بر آن ادعاى اجماع نيز شده ـ كمترين مدت طهر ـ كه بين دو حيض واقع مى‌شود ـ ده روز است و در ناحيه زيادى نامحدود است. از برخى قدما براى بيشترين مدت طهر سه ماه نقل شده است؛ ليكن فقها آن را بر عادت غالب زنان ـ كه مدت طهرشان از سه ماه بيشتر نمى‌شود ـ حمل كرده‌اند. بنابر اين، قول ياد شده مخالف قول مشهور نخواهد بود.[2]

احكام: پس از قطع شدن خون حيض يا نفاس و علم به حصول پاكى، بر زن واجب است براى به جا آوردن عبادات مشروط به طهارت، همچون نماز و روزه غسل كند.[3]

از شرايط صحّت طلاق( طلاق) وقوع آن در طهر غير مواقعه است. بنابر اين، طلاق دادن زنى كه حايض يا نفسا و يا در طهر مواقعه است صحيح نيست، جز در زن حامله و زنى كه شوهرش پس از آميزش با وى به سفر رفته و امكان آگاهى از وضعيت زن را ندارد، كه در اولى (زن حامله) مطلقا، حتى در حال حيض و در دومى پس از سپرى شدن مدتى كه به طور عادت علم به انتقال زن از طهر مواقعه به طهر غير مواقعه حاصل مى‌شود، طلاق صحيح است. چنان كه طلاق دادن زنى كه شوهرش تا زمان طلاق با او نزديكى نكرده نيز در همه حالات صحيح است و اين شرط در او معتبر نيست.[4]

از شرايط صحّت ظهار نيز اين است كه زن در طهر غير مواقعه باشد[5](ظهار).

به قول مشهور، عدّه زن آزادى كه طلاق داده شده است، در صورتى كه