به تصريح جمعى از فقها از شرايط قاضى ضابط بودن است. بنابر اين، چنانچه نسيان بر فردى غالب باشد، شايستگى منصب قضاوت را ندارد.[3] بسيارى از فقها اين شرط را ذكر نكرده‌اند؛[4] بلكه برخى شرط عدالت را كافى دانسته و گفته‌اند: با وجود شرط عدالت نيازى به شرط ضابط بودن نيست؛ زيرا عدالت مانع قضاوت مى‌شود مگر در قلمرو آنچه را كه ضبط كرده است؛ هرچند به نوشتن و مانند آن.[5]

برخى نيز گفته‌اند: ضبط حكم واقعه‌اى خاص كه مى‌خواهد آن را قضاوت كند، شرط است نه ضابط بودن به نحو مطلق.[6] بعضى معاصران اشتراط ضابط بودن به نحو مطلق را مطابق احتياط دانسته‌اند.[7]

برخى، در مرجع تقليد، كمتر نبودن ضبط او از حدّ متعارف را از شرايط وى بر شمرده‌اند.[8]

( اضبط)

[1]معالم الدين (قسم الفقه) 1/ 104

[2] 104 ؛ مشرق الشمسين/ 35 ـ 39 ؛ كشف الاسرار 2/ 37 و 3/ 415

[3] شرائع الاسلام 4/ 860 ؛ قواعد الاحكام 3/ 421 ؛ كفاية الاحكام 2/ 664 ؛ القضاء والشهادات (شيخ انصارى)/ 41

[4] مفتاح الكرامة 20/ 16 ـ 17

[5] جواهر الكلام 40/ 20

[6] مجمع الفائدة 12/ 15

[7] تحرير الوسيلة 2/ 407 ؛ مهذب الاحكام 27/ 42

[8] الروضة البهية 3/ 62 ؛ منهاج الصالحين (خويى) 1/ 5 ـ 6 .

ضبط صوت

ضبط صوت: ابزار نگهدارى و پخش صدا.

عنوان ياد شده از عناوين جديد است كه از احكام مرتبط با آن در مسائل مستحدثه سخن گفته‌اند.

به تصريح برخى، شنيدن اذان از ضبط صوت و مانند آن كفايت از اذان نماز نمى‌كند و نمازگزار خود بايد اذان بگويد؛[1] چنان كه حكايت اذانِ پخش شده از ضبط صوت استحباب ندارد و در صورت حكايت، اذان ساقط نمى‌شود[2] ( اذان).