ضبط عبارت است
از غالب نبودن فراموشى و سهو بر يادسپارى اشيا و مطالب در ذهن. از آن در علم درايه
و به مناسبت در فقه در بابهاى اجتهاد و تقليد و قضاء سخن گفتهاند.
از شرايط قبول
قول راوى، علاوه بر مورد وثوق بودن، ضابط بودن او است[1] برخى متأخران متعرض اين
شرط نشدهاند. بعضى علت ذكر نكردن آن را بى نيازى به آن با ذكر وصف عدالت
دانستهاند؛ چه آنكه عدالت مانع از اين مىشود كه راوى روايت غير مضبوط را نقل
كند. برخى گفتهاند: عنوان ثقه در توصيف راوى در علم درايه به معناى عادل و ضابط
بودن راوى است؛