صيغه

صيغه: الفاظى خاص براى ادا و ابراز مقاصد؛ بويژه در عقود و ايقاعات/ ازدواج موقت در زبان رايج ميان مردم(ازدواج موقّت).

صيغه در لغت به معناى هيئت و شكل چيزى آمده است؛ ليكن مراد از آن در كلمات فقها الفاظ و عباراتى ويژه؛ يعنى به شكل و هيئتى خاص مى‌باشد كه براى انشاى التزامات در قالب عقد(عقد) يا ايقاع( ايقاع) يا غير التزامات به كار مى‌رود. صيغه از اركان عقود و ايقاعات برشمرده شده و مشروط به شرايطى همچون صراحت داشتن در مقصود است؛ چنان كه در غير عقود و ايقاعات بر الفاظى با محتواى تلبيه(تلبيه) و جملات ويژه سلام نماز(تسليم) نيز اطلاق شده و گفته مى‌شود: صيغه تلبيه و صيغه تسليم يا سلام.

در اصول فقه نيز صيغه امر( امر) و نهى( نهى) بر الفاظى اطلاق مى‌گردد كه مفاد آن طلب انجام دادن كارى و يا نهى از انجام دادن آن است. تفصيل بحث از صيغه در عناوين مناسب و نيز عنوانهاى عقد و ايقاع مطرح است.

صيغه محرميّت

صيغه محرميّت: ازدواج موقت با هدف حصول محرميت.

گاهى هدف از اجراى عقد نكاحِ موقت بهره جنسى نيست؛ بلكه صرف ايجاد محرميّت است. به عنوان مثال، مردى جهت محرم شدن با زنى، با دختر او ـ كه به طور معمول در اين گونه موارد دختر بچه انتخاب مى‌شود ـ با اذن ولىّ دختر، براى مدتى كوتاه ـ مثلا يك ساعت ـ صيغه ازدواج موقت مى‌خواند تا مادر اين دختر مادرزن او به شمار رود و براى هميشه به او محرم گردد، يا بين پسر بچه‌اى توسط ولىّ يا با اذن او و زنى براى مدتى كوتاه صيغه خوانده مى‌شود تا آن زن عروس پدر بچه به شمار رود و براى هميشه به او محرم گردد.

از آنجا كه محرميت مادرزن و عروس به صرف عقد ازدواج؛ اعم از دايم و موقت