كراهت اذان گفتن در صومعه نيز در كلمات برخى از قدما آمده است.[6] برخى، مراد از آن را مناره[7] و گروهى هر سطح بلند دانسته‌اند.[8] برخى نيز احتمال داده‌اند كه مراد از آن بنايى خاص غير مناره يا خصوص همان صومعه نصارا باشد.[9] از آن در باب جهاد سخن گفته‌اند.

راهبانى كه در صومعه عزلت گزيده و خود را وقف عبادت كرده‌اند و به كار ديگرى اشتغال ندارند، در صورت ناتوان بودن در جنگيدن و عدم تقويت فكرى و نظرى كفار در جنگ و خطرناك نبودن وجودشان براى مسلمانان، كشته نمى‌شوند.[10]

احداث صومعه در كشور اسلامى براى راهبان جايز نيست؛ اما صومعه‌هايى كه از قديم داشته‌اند، در دستشان باقى مى‌ماند[11]( معبد).

[1]حج / 40

[2] لسان العرب ، واژه «صمع»

[3] الكافى (كلينى) 4/ 519

[4] الحدائق الناضرة 17/ 332 ؛ جواهر الكلام 20/ 44

[5] مرآة العقول 18/ 212

[6] المبسوط 1/ 96

[7] تحرير الاحكام 1/ 226 ؛ البيان/ 139 ؛ جواهر الكلام 9/ 62

[8] بحار الانوار 84 / 148

[9] الفوائد المليّة / 154

[10] مختلف الشيعة 4 / 392

[11] تحرير الاحكام 2 / 214 ـ 215 ؛ تذكرة الفقهاء 9 / 340 ـ 341 .

صِهر مصاهرت

صيّاد صيد

صياغت ريخته گرى

صيانت حفظ

صيّت

صَيِّت: داراى صداى رسا و بلند.

از آن به مناسبت در باب صلات نام برده‌اند.

از صفاتى كه مستحب است مؤذن( مؤذن) از آن برخوردار باشد، داشتن صداى رسا و بلند است.[1]

( صدا)

[1]جواهر الكلام 9/ 56 .