و داراى قوت در امرى است، فرد ضعيف را جفت و قرين خود مىكند تا از اين طريق به او نفعى برساند، اعم از دنيوى و اخروى، به او شفيع اطلاق كردهاند.(2)از عنوان يادشده در باب نكاح و حدود سخن گفتهاند.
از بديهيات مذهب شيعه، شفاعت كردن پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و امامان معصوم عليهم السّلام و ديگر مقرّبان درگاه الهى، همچون عالمان، صالحان و شهدا است؛ البته شفاعت كبرى از آنِ پيامبر اعظم صلّى اللّه عليه وآله مىباشد.(3)چنان كه قرآن كريم نيز ـ برحسب آنچه در روايات آمده ـ از جمله شفيعان روز قيامت براى افرادى است كه به آن چنگ زدهاند.(4)
درخواست شفاعت از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و ساير معصومان عليهم السلام و توسّل به ايشان، امرى مطلوب و مستحب و موجب تقرب به خداوند است.(5)
وساطت كردن براى مؤمن، بويژه در امر ازدواج مستحب و بر اساس مفاد برخى روايات، داراى پاداش و ثواب فراوانى است.(6)
شفاعت در اسقاط حدود(--> حدود)و يا تخفيف در آن پس از ثبوت نزد حاكم شرع، جايز نيست؛ بلكه حدّ ثابت بايد بدون تأخير اجرا شود.(7)
وساطت قاضى در صرف نظر كردن صاحب حق از حق خود بعد از ثبوت آن و نيز دست برداشتن مدّعى از دعواى خويش قبل از ثبوت آن مكروه است.(8)
شفاهى --> مشافهه
شفران
شُفران: گوشتهاى محيط برآلت تناسلى زن.
معروف فقها شفران را به گوشتهاى احاطه كننده آلت تناسلى زن ـ كه نسبت به آلت تناسلى حكم پلكها نسبت به چشم را دارد ـ تعريف كردهاند. بر اين اساس، شفران با اسكتان كه در لغت به معناى ياد شده آمده، يكى خواهد بود؛(1)