علم در شرعيّات:در تحصيل شرعيات علم عقلى لازم نيست؛ بلكه به تصريح برخى، علم عادى كفايت مىكند. مراد از علم عادى، اطمينان است كه نوع مردم به احتمال خلاف آن اعتنايى نمىكنند، بلكه آن را نمىبينند.(2)
شرف
شرف: بزرگوارى و بلند مرتبگى.
شرف در اصل به معناى بلندى و مكان بلند است؛ از اين رو، به جهت تشبيه بلندى معنوى به بلندى مكانى، به فردِ بلند مرتبه و بزرگوار، شريف اطلاق شده است.(1)شريف از صفات خداوند متعال است؛ زيرا همه علوّ و بلندمرتبگى از آن او است و او بلند مرتبه ترين است؛ چنان كه در مرحله بعد صفت اولياى او مىباشد.(2)
صفت شريف به كسى كه داراى مال و ثروت است يا نزد مردم موقعيت و منزلت ممتاز اجتماعى دارد اطلاق مىشود(-->اشراف). بنابر اين، شريف هم به كسى كه از شرف الهى و آخرتى برخوردار است اطلاق مىگردد(--> اهل فضل)و هم به كسى كه داراى شرف دنيوى است. از سوى ديگر، عنوان شريف گاه صفت زمان واقع مىشود، گاه مكان و گاهى كلام. از احكام مرتبط با آن در بابهاى بسيارى، نظير طهارت، صلات، حج، زكات، وكالت، نكاح و قضاء سخن گفتهاند.
حكم:بر هريك از شخص و زمان و مكان به لحاظ اتصاف به شرف احكامى به شرح ذيل مترتب است.
1. شخص شريف:به قول مشهور، دوبار نمازگزاردن بر يك جنازه مكروه است؛ ليكن به تصريح گروهى، تكرار نماز بر ميّتِ داراى فضل و شرف آخرتى كراهت ندارد.(3)
تزيين قبر، ساختن بنا بر قبر و نيز تجديد بناى آن مكروه است، مگر قبور اهل فضل و شرف اخروى.(4)
به فقيرى كه به جهت شرافتش خانه و خدمتكار دارد، زكات داده مىشود.(5)