مراد از شأن، مقام و منزلت خانوادگى و اجتماعى انسان است كه در شرع مقدس بدان توجه ويژه شده است. به نمونههايى از احكام مرتبط با آن در بابهاى زكات، خمس، حج و نكاح اشاره مىشود.
زكات:به نيازمندى كه توانايى بر كسب منافى شأن خود دارد مىتوان زكات داد.(1)چنان كه در پرداخت زكات به مستحقان، شأن آنان نيز لحاظ مىگردد؛ از اين رو، داشتن خانه، خدمتكار و مركب متناسب با شأن، مانع گرفتن زكات براى فرد نيازمند به آن نمىشود.(2)
خمس:در ارباح مكاسب (سودهاى به دست آمده از راه كسب و تجارت) در افزون بر مئونه سال خمس واجب مىشود. در محاسبه و مقدار مئونه، ملاك شأن فرد و خانواده او است. بنابر اين، چنانچه در حدّ شأن خود هزينه كند و چيزى اضافه بيايد، مقدار اضافى خمس دارد؛ اما اگر افزون بر شأن خود ـ در حدى كه نسبت به او سفاهت و اسراف محسوب شود ـ هزينه كند، آن مقدار، مئونه به شمار نمىرود و خمس آن واجب است.(3)
حج:وجوب حج مشروط به استطاعت(--> استطاعت)است. از امور تحقق بخش استطاعت، داشتن توشه و وسيله سوارى است. توشه به لحاظ كمى و كيفى بايد متناسب با شأن حج گزار باشد. در اينكه وسيله نقليه نيز بايد چنين باشد يا تنها به لحاظ قوت و ضعف بايد مناسب حال او باشد، اختلاف است.(4)