بوده است.(1)برخى ديگر آن را واژهاى عربى و از ريشه «سِمه» به معناى نشانه دانستهاند.(2)بعضى گفتهاند: سيميا به نوع غير حقيقى سحر اطلاق مىشود و مراد از آن ايجاد صورتهاى خيالى است، بدون آنكه در خارج واقعيتى داشته باشد. گاهى نيز به ايجاد آن صورتها در حس اطلاق مىگردد؛ بدين گونه كه ساحر بر مادّه و جوهر هوا، آن صورتها را مىپوشاند و آنها را آشكار مىسازد؛ ليكن به دليل لطافت جوهر و مادّه هوا، صورتهاى نمود يافته به سرعت ناپديد مىشوند.(3)
از كلمات برخى استفاده مىشود كه سيمياگران با كنار هم گذاشتن حروف و تركيب اسمها و كلمات، در مخيّله افراد تصرف مىكنند و صورتهاى خيالى را در ذهن آنان به گونهاى ترسيم مىكنند كه گويى واقعيت خارجى دارند؛ در حالى كه صرفاً خيال است و واقعيتى در خارج وجود ندارد. در حقيقت، آنچه افراد به واسطه آن در بيدارى مىبينند شبيه آن چيزى است كه انسان در خواب مىبيند.(4)
مستفاد از كلمات برخى ديگر اين است كه ايجاد صورتهاى تخيلى بخشى از سيميا مىباشد و بخش ديگر آن واقعى است؛ از اين رو، برخى سيميا را اين گونه تعريف كردهاند: دانشى كه از آميختن قواى ارادى با قواى خاص مادى براى دستيابى به تصرفات شگفتآور در امور طبيعى بحث مىكند. كه نوعى از آن تصرف در خيال است و{حَسْرُ العُيون}ناميده مىشود.(5)از احكام عنوان ياد شده به مناسبت در باب تجارت سخن گفتهاند.
حكم:عمل سحر و نيز ياد دادن و ياد گرفتن آن جهت عمل و گرفتن اجرت در ازاى آن، حرام و باطل است. سيميا بر اساس تعريفهاى ياد شده از مصاديق سحر، بلكه به تصريح برخى از بارزترين مصاديق آن است.(6)