ليكن برخى گفتهاند: مراد آنان از سگ سلوقى، سگ شكارى است؛ از اين جهت كه بيشتر سگهاى سلوقى شكارىاند و علت تعبير از سگ شكارى به سگ سلوقى، ورود آن در روايت است كه مراد از آن در روايت نيز سگ شكارى مىباشد.(3)
(--> سگ)
سگ شكارى
سگ شكارى: سگ آموزش ديده براى شكار.
از آن در باب صيد و ذباحه نام بردهاند.
حلّيت شكار با سگ شكارى:از ميان حيوانات شكارى ـ همچون ببر، باز و عقاب ـ تنها سگ شكارى است كه شكار توسط آن با شرايطى كه ذكر خواهد شد حلال است. البته اگر شكار زنده به دست شكارچى بيفتد و ذبح شرعى گردد، تفاوتى ميان سگ شكارى و غير آن نخواهد بود.(1)
شرايط:شرايط حلّيت شكار با سگ شكارى به سه دسته تقسيم مىشود:
الف. شرايط سگ شكارى:حلّيت شكار با سگ شكارى مشروط به آموزش ديده بودن آن است كه تحقق عرفى آن منوط به سه شرط است:
1 و 2. هر زمان كه شكارچى آن را پى شكار بفرستد، برود و هر وقت باز دارد باز ايستد.
3. عادت به خوردن شكار خود نداشته باشد. خوردن گاه و بى گاه زيان به عنوان شكارى بودن نمىزند؛ چنان كه عادت داشتن به خوردن خونى كه از شكار مىريزد، منافاتى با عنوان شكارى بودن آن ندارد.(2)
ب. شرايط شكارچى:حلّيت شكار شكارچى مشروط به اين است كه وى:
1. مسلمان يا در حكم مسلمان ـ مانند فرزند نابالغ مميّز مسلمان ـ باشد. بنابر اين، شكار كافر حلال نيست؛ گرچه در حلّيت شكار يهودى و مسيحى اختلاف است.(3)
چنانچه سگ توسط غير شكارچى آموزش ديده باشد، آيا در حلّيت شكار، مسلمان بودن آموزش دهنده شرط است يا شكارچى؟ مشهور قول دوم است.(4)