سعير --> جهنم

سفارت --> سفير

سفال

سفال: آنچه از خاك رس زرد يا سرخ مى‌سازند و بدون لعاب كارى آن را مى‌پزند.

از آن در باب طهارت و صلات سخن گفته‌اند.

در صحّت تيمم بر مثل سفال ـ كه با آتش پخته شده ـ اختلاف است؛(1)چنان كه صحت سجده بر سفال در حال اختيار (با وجود خاك و مانند آن) اختلافى است.(2)

آيا استفاده از ظروف سفالى و مانند آن كه مايعات در آن نفوذ مى‌كند، پس از ريختن شراب در آن و برطرف شدن عين نجاست و شستن ظرف، جايز است؟ مسئله اختلافى است.(3)

در اينكه گل نجس بر اثر پخته شدن با آتش و تبديل به سفال، استحاله(-->استحاله)و در نتيجه پاك مى‌گردد يا نه، اختلاف است.(4)

ماليدن سفال به پا هنگام حمام كردن مكروه است.(5)

نوشيدن آب در ظرف سفالى مستحب است.(6)

سفاهت

سفاهت:ناتوانى در حفظ مال بر اثر سبك عقلى.

سفاهت در لغت به معناى سبك عقلى و نقصان خرد آمده است. به فرد داراى سفاهت «سفيه» گويند. مراد از سفاهت در كلمات فقها، سبك عقلى و كم خردى نسبت به حفظ مال است. بنابر اين، در فقه به كسى سفيه گويند كه به جهت سبك عقلى فاقد حالت و ملكه حفظ مال است و در نتيجه اموال خود را به مصارفى غير عقلايى مى‌رساند و آنها را به هدر مى‌دهد و در معاملاتش مصلحت انديشى ندارد و به راحتى فريب مى‌خورد و در به دست آوردن مال و هزينه كردن آن، شيوه و روشى جداى از شيوه عقلا دارد.(1)از اين رو،

• (1)مسالك الأفهام 4/ 151 ـ 152 ؛ مفتاح الكرامة 12/ 480 ؛ عوائد الأيام/ 514 ـ 517 و 523 ـ 525 ؛ وسيلة النجاة/ 485 ـ 486
• (1)جواهر الكلام 5/ 129 ـ 130 ؛ العروة الوثقى 2/ 193
• (2)مفتاح الكرامة 3/ 433 ـ 435 ؛ العروة الوثقى 2/ 389
• (3)جواهر الكلام 36/ 418 ؛ العروة الوثقى 1/ 291
• (4)جواهر الكلام 6/ 271
• (5)وسائل الشيعة 2/ 54
• (6)3/ 523 .