سرّ

سِرّ: راز.

به آنچه كتمان مى‌شود، سرّ گويند. از آن به مناسبت در بابهاى طهارت، جهاد و تجارت سخن گفته‌اند.

سرّ و احكام شرع:احكام شرع مقدّس مبتنى بر حكمتها و مصالح و مفاسد واقعى است كه از آن به اسرار احكام تعبير مى‌شود. در روايات به برخى از اين اسرار اشاره شده و شيخ صدوق (م 381 هـ . ق) در كتابى به نام «علل الشرائع» آنها را گردآورى كرده است؛ چنان كه برخى فقها درباره اسرار بعضى تكاليف، همچون نماز، روزه و حج، كتابهايى نگاشته‌اند، از قبيل «اسرار الصلاة»، نوشته شهيد ثانى (م 966 هـ . ق).

سرّ و احاديث ائمّه عليهم السّلام:در روايات بسيارى به كتمان اسرار اهل بيت عليهم السّلام از نا اهلان و دشمنان ايشان سفارش شده است.(1)امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد: «كسى كه حديثى را عليه ما افشا كند، خداوند ايمان را از او سلب مى‌نمايد»؛(2)از اين رو برخى، به حرمت افشاى اسرار اهل بيت عليهم السّلام، تصريح كرده‌اند.(3)

سرّ مؤمن:افشاى سرّ مؤمن حرام است.(4)

انتقال اسرار به دشمن:رساندن اخبار و اطلاعات سرّى مسلمانان به دشمنان ايشان حرام و موجب تعزير(--> تعزير)است(5)( -->جاسوسى).

سراح

سَراح: كنايه از طلاق.

واژه «سَراح» در قرآن كريم كنايه از طلاق به كار رفته است.(1)از آن به مناسبت در باب طلاق سخن گفته‌اند.

به قول مشهور، طلاق تنها با لفظ صريح در آن تحقق مى‌يابد و اين لفظ نزد فقهاى شيعه، تنها واژه «طلاق» است. بنابر اين، نزد مشهور اماميه، طلاق با واژه «سراح» محقق نمى‌شود؛ ليكن نزد مخالفان (اهل سنت) واژه «سراح» نيز از

• (1)احزاب/ 49
• (1)التحفة السنية/ 7 ؛ وسائل الشيعة 16/ 235 ـ 237 و 247 ـ 253
• (2)وسائل الشيعة 16 / 250
• (3)التنقيح (الطهارة) 4/ 320
• (4)جواهر الكلام 41/ 58
• (5)المبسوط 2/ 15 ؛ قواعد الأحكام 1/ 505 .