سحت

سُحْت: مال نامشروع.

واژه سحت در قرآن كريم(1)و نيز روايات(2)و به تبع آن دو، در كلمات فقها به كار رفته است. مراد از سحت مالى است كه از راه حرام به دست مى‌آيد.(3)از اين رو، مالى كه در ازاى فروختن مردار يا سگ يا شراب دريافت مى‌شود و نيز مزدى كه زن بدكار در ازاى زنا دادن مى‌گيرد يا رشوه‌اى كه قاضى در قبال حكم خود دريافت مى‌كند و يا ربايى كه ربا خوار مى‌گيرد، در روايات از مصاديق سحت شمرده شده است.(4)در روايتى از امام باقر عليه السّلام به مالى كه به خيانت از امام عليه السّلام گرفته شده است، مانند تصرف در سهم امام از خمس يا در انفال(--> انفال)بدون اذن امام عليه السّلام و نيز خوردن مال يتيم و مانند آن از مصاديق سحت شمرده شده است.(5)بنابر اين، سحت بر هر مال به دست آمده از راه كسب نا مشروع يا خيانت و مانند آن اطلاق مى‌شود؛ از اين رو، برخى لغويان سحت را به هر حرامى كه ذكر آن زشت و ننگ آور است، تعريف كرده‌اند.(6)

• (1)
• (2)الكافى (كلينى) 5/ 126 ـ 127
• (3)مجمع البحرين ، واژه «سحت»
• (4)وسائل الشيعة 17 / 92 ـ 96
• (5)92
• (6)العين ، واژه «سحت» .