راهب

راهب: پارساى مسيحى.

به عابد و زاهد مسيحى كه با ترك لذتهاى دنيايى، به رياضت نفس و عبادت خدا روى آورده «راهب» گويند. از احكام آن در باب جهاد سخن گفته‌اند.

راهب حربى اى(--> اهل حرب)كه توان جنگيدن دارد يا در صورت نداشتن توان جسمانى با نيروى فكر و انديشه خود به دشمن مدد مى‌رساند، كشته مى‌شود؛ خواه در عرصه نبرد حضور داشته باشد يا نداشته باشد. امّا راهب فاقد دو ويژگى ياد شده، كشته نمى‌شود.(1)از برخى قدما نقل شده كه راهبى كه خود را جهت عبادت در دير يا جاى ديگر محبوس كرده، كشته نمى‌شود، مگر آنكه مسلمانى را كشته باشد يا توان جنگيدن داشته باشد و با نكشتن او بيم چيرگى دشمن و شكست مسلمانان برود.(2)از راهبانى كه متعهد به شرايط پيمان ذمّه‌اند، جزيه( -->جزيه)گرفته مى‌شود(3)( -->اهل ذمّه). برخى قدما گفته‌اند: از كسانى كه در جنگ كشته نمى‌شوند، جزيه نيز گرفته نمى‌شود؛ از اين رو، بنابر قول به عدم جواز قتل راهبان يا در موارد عدم جواز آن ـ كه بدان اشاره رفت ـ از آنان جزيه دريافت نمى‌گردد.(4)

(--> رهبانيت)

راه رفتن

راه رفتن: پيمودن مسيرى/ پياده پيمودن مسيرى(--> پياده).

راه رفتن دو اطلاق دارد: يكى پيمودن راهى، قطع نظر از چگونگى آن به صورت پياده يا سواره و ديگرى، قدم زدن و پياده روى؛ مقابل سواره پيمودن آن. مراد از راه رفتن در اين مقاله، معناى نخست است كه از آن در بابهاى طهارت، صلات و اطعمه و اشربه سخن گفته‌اند.

در تشييع جنازه، پيشاپيش جنازه حركت كردن كراهت دارد و مستحب است تشييع كننده پشت سر يا در يكى از دو طرف جنازه حركت كند.(1)

• (1)جواهر الكلام 4/ 266 ـ 267
• (1)المبسوط 2/ 12 ؛ تذكرة الفقهاء 9/ 66 ـ 67 ؛ جواهر الكلام 21/ 76
• (2)مختلف الشيعة 4/ 392
• (3)جواهر الكلام 21/ 239
• (4)مختلف الشيعة 4/ 440 .