چنان كه اختصاص به آب ندارد و شامل ديگر مايعات نيز مى‌گردد.

برخى، مفهوم سؤر را از جهتى ديگر تعميم داده و آن را به نيم خورده و پس مانده خوردنى و نوشيدنى تعريف كرده‌اند. بنابر اين تعريف، سؤر شامل پس مانده غذاهاى جامد، همچون نان و برنج نيز مى‌شود؛ البته در محدوده خوردن و نوشيدن؛ از اين رو، شامل مايع يا جامدى كه با ساير اعضاى حيوان تماس داشته، نمى‌شود.(4)

برخى، از هر دو جهت تعميم داده و سؤر را به مطلق آنچه با بدن حيوان تماس پيدا كرده، اعم از مايع و جامدى كه مرطوب است، تعريف كرده‌اند.(5)

اطلاق سؤر بر باقى مانده آب نوشيده شده توسط حيوان قدر متيقن همه اقوال است؛ از اين رو، برخى گفته‌اند: احكام سؤر بر مصداق يقينى آن مترتب مى‌گردد و ترتب آن احكام بر ديگر مصاديق منوط به وجود مناسبت ميان حكم و موضوع است. به عنوان مثال، از دليلى كه مفاد آن نجاست سؤر است مى‌توان به دست آورد كه مراد از سؤر در اين دليل، مطلق چيزى است كه با بدن حيوان نجس تماس پيدا كرده است؛ زيرا مناسبت عرفى ميان حكم و موضوع، سرايت نجاست از حيوان نجس العين به سؤر آن مى‌باشد؛ خواه آبى باشد كه مقدارى از آن را نوشيده يا هر چيزى ديگر كه با عضوى از بدن آن حيوان تماس پيدا كرده و بر اثر داشتن رطوبت، نجاست بدان سرايت نموده است. اما اگر مفاد دليل، تبرك جستن به سؤر باشد، با توجه به تناسب حكم و موضوع، اعم بودن مفهوم سؤر از اين دليل استفاده نمى‌شود.(6)

سؤر بر باقى مانده آب كثير(--> آب كثير)و جارى( -->آب جارى)كه انسان يا حيوان از آن نوشيده، اطلاق نمى‌شود و قليل بودن آب(--> آب قليل)شرطِ اطلاق آن است.(7)

آيا معانى ذكر شده براى سؤر، معناى شرعى اين واژه است و در نتيجه خطاباتى كه در سنت آمده و مشتمل بر اين واژه است بر آن حمل مى‌شود يا تنها اصطلاحى نزد فقها در خصوص مسئله طهارت و نجاست سؤر است؟ مقتضاى تعريف برخى كه

• (4)منهاج المؤمنين 1/ 20
• (5)مشارق الشموس / 267 ؛ فقه الشيعة 2 / 257 ـ 258
• (6)بحوث فى شرح العروة 2/ 283
• (7)جواهر الكلام 1/ 367