سازشكارى عبارت است از سازش و مدارا كردن با دشمنان و مخالفان به جهت رهايى از خطر يا بيم از دست دادن منافع. به فرد دارنده اين صفت «سازشكار» گويند. تفاوت سازشكارى كه از آن به «مُداهنه» تعبير مىشود با مدارا(--> مدارا)آن است كه مدارا به نرمى و مهربانى رفتار كردن با رويكرد رعايت ناتوانى و كم ظرفيتى طرف است. بنابر اين، منشأ آن ضعف قابليت، تحمل و خِرد مدارا شونده است؛ از اين رو، مدارا برآيند عقل مىباشد كه فرد خردمند آن را به كار مىبندد؛ در حالى كه خاستگاه سازشكارى جلب منافع دنيوى يا بيم به خطر افتادن موقعيت اجتماعى سازشكار است. با اين بيان، تفاوت سازشكارى با تقيّه(--> تقيّه)نيز آشكار مىشود؛ زيرا تقيّه يعنى پنهان كردن اعتقادات خود و ابراز همسويى با دشمن با هدف دفع زيان و شرّ او، نه جلب منافع دنيوى يا ترس از دست دادن موقعيّت.
از احكام عنوان ياد شده در برخى كتب فقهى سخن گفتهاند.
حكم تكليفى:مداهنه به معناى نزديك شدن به ستمگران و تبه كاران و اظهار دوستى با آنان و كرنش در برابر ايشان، هرچند در قالب تمجيد و ستايش كردن، به جهت رسيدن به منافع دنيوى يا حفظ موقعيت اجتماعى، حرام است، بلكه از گناهان بزرگ به شمار مىرود؛ ليكن مداهنه براى دفع ضرر و شرّ آنان جايز مىباشد.(1)
ساعت
ساعت: مقدارى از زمان.
مراد از ساعتى كه در مفهوم زمان به كار مىرود يكى از دو معناى ذيل است.
1. ساعت عرفى:مراد بخشى كوتاه از زمان است كه در عرف، بويژه پيش از اختراع ساعتِ متداول امروزه، رواج داشت، مثل آنكه گفته مىشد: ساعتى صبر كن يا ساعتى نزد من بمان.
(1)القواعد و الفوائد 2/ 155 ؛ الأقطاب الفقهية/ 98 .