بر كسى كه به سبب ايراد ضربه بر زهار ديگرى او را به بيمارى باد فتق مبتلا كرده، چهار پنجم ديه كامل ثابت مى‌گردد.(16)

زهد

زهد: از فضائل اخلاقى، مقابل رغبت.

زهد در لغت به معناى ترك و رويگردانى آمده است. زهد نسبت به چيزى به معناى ميل نداشتن و ترك آن مى‌باشد. مقابل آن «رغبت» قرار دارد كه به معناى ميل به چيزى است.

مراد از زهد در اصطلاح، رويگردانى قلب از دنيا و توجه به آخرت است.(1)البته زهد در ترك دنيا خلاصه نمى‌شود. زهد كامل و تام عبارت است از رويگردانى دل از آنچه انسان را از خدا غافل كرده، از توجه به او باز مى‌دارد. از اين رو، طبق روايتى، جبرئيل در پاسخ پيامبر صلّى اللّه‌ عليه و آله كه تفسير زهد را از او پرسيده بود، گفت: «زاهد، آنچه را آفريدگارش دوست دارد، دوست مى‌دارد و آنچه را آفريدگارش ناخوش دارد، ناخوش مى‌دارد و در حلال دنيا بر خود سخت مى‌گيرد (و از آن در حدّ ضرورت استفاده مى‌كند) و به حرام آن توجه نمى‌كند؛ زيرا حلال آن حساب دارد و حرامش كيفر».(2)

در روايات بسيارى به زهد در دنيا ترغيب و تشويق شده و آثار بزرگ و ارزشمندى براى آن بيان گشته است؛ از جمله: امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد: هر كس در دنيا زهد پيشه كند، خداوند قلب او را كانون حكمت قرار مى‌دهد و زبانش را بدان گويا مى‌سازد و او را به عيوب دنيا؛ هم درد و هم درمان آن بينا مى‌گرداند و وى را با سلامت از دنيا به بهشت مى‌برد».(3)

• (1)مجمع البحرين ، واژه «زهد» ؛ التحفة السنية/ 60
• (16)الوسيلة/ 451 .
• (2)معانى الأخبار/261
• (3)وسائل الشيعة 16/ 10