طهارت:مبدأ خون نفاس(--> نفاس)كه زن مىبيند و محكوم به احكام حيض(--> حيض)مىباشد، زايمان است.(1)
زنى كه دو قلو يا بيشتر زاييده، براى هر نوزاد يك نفاس قرار مىدهد. بنابر اين، چنانچه بين دو زايمان ده روز فاصله شود و در اين مدت خون ادامه داشته باشد، نفاس دو زايمان در مجموع بيست روز ـ هركدام ده روز ـ خواهد بود، و اگر فاصله كمتر از ده روز باشد، در صورت ادامه داشتن خون، عدد بعض ايام نفاس اول با بعض ايام نفاس دوم تداخل پيدا مىكند.
بنابر اين، اگر فرزند نخست، اول ماه متولد شود و زن تا روز پنجم خون ببيند و روز ششم فرزند دوم به دنيا بيايد و زن آن روز خون نبيند و روز هفتم خون ببيند، پاكى روز ششم از ايام نفاس اول محسوب مىشود. از برخى نقل شده كه نفاس نخست با زايمان دوم تمام مىشود. بنابر اين، تداخل صورت نمىگيرد.(2)
نكاح:امور مربوط به زايمان را تنها زنان مىتوانند انجام دهند و اين كار بر مردان جز شوهر حرام است، مگر آنكه قابله وجود نداشته باشد. چنان كه بر قابله حضور يافتن نزد زن باردار هنگام زايمان، در صورت بيم تلف شدن وى، واجب كفايى است. برخى در صورت ضرورتِ اقدام مرد به امر زايمان، مردان محارم را مقدم دانستهاند.(3)
طلاق:عدّه طلاق زن باردار با زايمان ـ هرچند بدون فاصله بعد از طلاق ـ به پايان مىرسد و بنابر قول مشهور، عدّه چنين زنى تنها با زايمان پايان مىيابد نه با خون ديدن يا سپرى شدن ماهها.(4)
در اينكه عدّه زن حامله به دوقلو با زايمان نخست پايان مىيابد يا با زايمان دوم، اختلاف است.(5)
عدّه زن باردار شوهر مرده نيز با زايمان به اتمام مىرسد، مگر آنكه قبل از چهار ماه و ده روز بزايد. در اين صورت عدّه وى با سپرى شدن زمان ياد شده پايان مىيابد.(6)
شهادات:از موضوعاتى كه شهادت زنان به تنهايى پذيرفته مىباشد، زايمان است؛ چنان كه شهادت مردان نيز در اين گونه موضوعات پذيرفته است.(7)