براى هدايت و ارشاد خلق، مشروع و اطاعت همگان از آنان واجب است. همچنين است رياستهاى خاص، همچون منصب قضاوت و يا امامت جمعه، در صورتى كه شخصِ عهده دار آن از ديدگاه شرع مقدس، اهليّت و شايستگى آن را داشته باشد. در غير اين صورت، باطل و تصدى آن بر فرد حرام است.(2)
حبّ و طلب رياست:در روايات متعدد از حبّ رياست و رياست طلبى نكوهش شده است. در حديثى، موسى بن جعفر عليهما السّلام، حبّ رياست را براى دين مسلمان زيان بارتر از گرگ درنده براى گوسفند مىداند.(3)امام صادق عليه السّلام نيز مىفرمايد: «كسى كه در پى رياست باشد هلاك مىشود» و در سخنى ديگر مىفرمايد: «كسى كه بدون شايستگى ادعاى رياست كند و كسى كه قصدش چنين باشد و (حتى) كسى كه آن را حديث نفس كند،ملعون (و مطرود از رحمت خدا) است».(4)
البته مراد از رياست طلبى اى كه از آن نكوهش شده، مطلوب بودن خود رياست و دوست داشتن آن به جهت برترى جويى بر ديگران و دستيابى به اغراض دنيوى چون ثروت اندوزى نامشروع و مانند آن است؛ از اين رو، كسى كه براى احقاق حق و ستيز با باطل در پى رياست باشد و شايستگى آن را نيز داشته باشد، مشمول نكوهش نمىشود.(5)
(--> ائمه)(--> ولايت)( -->ولايت فقيه)
رياضت
رياضت: ادب كردن نفس.
واژه رياضت درلغت درباره حيوان به كار رفته و مراد از آن تأديب و تمرين و وادار كردن حيوان بر رفتار مورد نظر صاحبش و بازداشتن آن از حركات ناپسند مىباشد. رياضت نفس از همين معنا گرفته شده و مراد از آن تربيت و وادار ساختن نفس براطاعت از مولا و بازداشتن آن از سركشى در برابر دستور او و پيرو عقل شدن است.(1)از آن به مناسبت