اطلاق شده است؛ چنان كه واژه «روز» نيز بر شبانه روز اطلاق گرديده است، ليكن مراد از آن در شرع مقدس و كلمات فقها زمان بين طلوع فجر صادق ـ آغاز وقت نماز صبح ـ و غروب خورشيد ـ ناپديد شدن قرص آن يا زوال حمره مشرقيه( -->حمره مشرقيه)بنابر اختلاف اقوال ـ است.(1)

برخى معاصران، روز را ـ جز در موارد استثنا شده، مانند روزه ـ زمان بين طلوع و غروب خورشيد، كه عرف از آن به روزِ كارى تعبير مى‌كند، دانسته‌اند؛(2)ليكن معناى معروف و مشهور آن همان زمان بين طلوع فجر و غروب آفتاب است. بر اين معنا ادعاى اجماع نيز شده است. از آن در بابهاى طهارت، صلات، صوم و حج سخن گفته‌اند.

جايگاه:در شريعت مقدس به روز، گاه به عنوان وقت انجام دادن برخى عبادات و گاهى به عنوان شرط ركنى بعضى عبادات ديگر، نگريسته شده است. چنان كه روزهايى خاص به جهت برخوردارى از شرافت و فضيلت، به اعمال و عباداتى ويژه اختصاص يافته‌اند.

روز، وقت به جا آوردن نمازهاى واجبِ صبح، ظهر، عصر، جمعه و عيدين و نافله‌هاى يوميّه و نيز غير نماز، مانند وقوف به عرفه( -->وقوف)، رمى جمرات(--> رمى جمره)و قربانى(--> قربانى)است.

روز، شرط ركنى روزه است و بدون آن، روزه تحقق نمى‌يابد؛ چراكه حقيقت روزه خوددارى از مفطرات( -->افطار)در روز است( -->روزه).

در برخى روزها به جهت برخوردارى از فضيلت و شرافتى خاص، اعمال و عباداتى ويژه همچون نماز، روزه، غسل، دعا و انفاق در راه خدا تشريع شده است، مانند روزهاى ماه رمضان، غدير، عاشورا، مباهله، عرفه، عيد فطر و قربان، مبعث، نهم ربيع الاوّل، نوروز و بعضى روزهاى ماه رجب و شعبان.

روز ترويه

روز تَرْويه: هشتم ذيحجّه.

از احكام آن دربابهاى طهارت، صوم و حج سخن گفته‌اند.

• (1)بحار الأنوار 83/ 74 ـ 75 ؛ الحدائق الناضرة 6/ 54 ـ 55 ؛ جواهرالكلام 7/ 219 ـ 220
• (2)التنقيح (الصلاة) 1/ 271 ـ 275.