عرفى قرار دارد كه به سبب قرض گرفتن يا معامله كردن بر ذمّه انسان ثابت مىشود. تفاوت دين شرعى و عرفى بنابر تصريح برخى در اين است كه حاكم شرع به عنوان ولىّ فقرا مىتواند ديون شرعى را در صورت خود دارى مديون از پرداخت، به نفع مستحقان از او بگيرد، بدون آنكه فقرا آن را مطالبه نمايند؛ برخلاف دين عرفى كه تنها در صورت مطالبه طلبكار، حاكم مىتواند آن را بگيرد.(1)از عنوان ياد شده در باب ضمان سخن گفتهاند.
در اينكه جايز است فردى ديون شرعى ديگرى را براى حاكم شرع ضمانت كند يا نه، اختلاف است.(2)برخى، بين ديون شرعى عبادى كه قصد قربت در آنها معتبر است، مانند زكات و خمس و ديون شرعى غير عبادى، همچون كفّارات و مظالم تفصيل داده و در نوع دوم، ضمانت را صحيح دانستهاند و در نوع اوّل بين ضمان تبرّعى ـ كه شخص بدون اجازه مديون ضمانت مىكند ـ و ضمان اذنى ـ كه با اجازه مديون ضامن مىشود ـ تفصيل داده و در فرض اوّل حكم به بطلان نمودهاند؛(3)ليكن ضمانت ديون عرفى بدون اختلاف صحيح است(4)( --> ضمان).
( --> دين)
دين عرفى
دين عرفى: مال ثابت بر ذمّه انسان به سبب قرض يا معامله نسيه و يا سلف و غير آن، مقابل دين شرعى( --> دين شرعى).
( --> دين)
ديوار
ديوار: بنايى صاف و عمودى از سنگ، گِل، آجر و مانند آنها.
از احكام آن در بابهايى نظير طهارت، صلات، حج، صلح، اجاره، احياء موات، حدود و ديات سخن گفتهاند.
طهارت:تخلّى( --> تخلّى)پشت ديوار مكروه است.(1)زمين از مطهِّرات( --> مطهِّرات)است كه كف پا و ته كفش نجس با راه رفتن روى آن پاك مىگردد.