صاحب خيمه حق اولويت در استفاده از آن ثابت است، مگر آنكه از آن جا كوچ كرده باشد، كه در اين صورت حق او از بين مىرود، هرچند خيمهاش برپا باشد. در مقابل، برخى ديگر آن را تحجير ندانستهاند؛ هرچند گفتهاند: آن كه پيش از ديگران در زمين موات خيمه زده، تا زمانى كه در آن جا است، نسبت به ديگران حق اولويت پيدا مىكند.(2)
خيمه، حرز به شمار نمىرود؛ ازاين رو، چنانچه كسى مالى از خيمهاى بدزدد، انگشتان دستش قطع نمىشود؛ مگر آنكه در خيمه انسانى باشد، كه در اين صورت، برخى سرقت از درون خيمه را سرقت از حرز شمرده و حدّ سرقت را ثابت دانستهاند(3)( --> حرز).