علائم:نشانه‌هايى كه با آنها مى‌توان خنثى را به يكى از دو جنسيّت مرد يا زن ملحق كرد عبارتند از:

1. خروج دائمى يا غالبى بول از يكى از دو آلت تناسلى وى و حكم به جنسيّت او بر اساس همان آلت. در فرض خروج غالبى، خروج بول از مخرج ديگر بايد بسيار نادر باشد.

2. پيشى گرفتن دائمى يا غالبى خروج بول از يكى از دو آلت در فرض خروج آن از هر دو.

3. ديرتر قطع شدن بول از يكى از دو آلت در فرض خروج همزمان آن از هر دو. بر علامت بودن اين ويژگى ادعاى اجماع شده است؛ هرچند برخى قدما آن را نپذيرفته‌اند.

4. شمردن دنده‌هاى سمت راست و چپ قفسه سينه كه در صورت برابر بودن آنها، زن و در صورت نابرابرى، مرد خواهد بود. در ملاك بودن اين نشانه اختلاف است.

در اينكه تنها نشانه‌هاى ياد شده ـ كه در روايات آمده ـ ملاك تشخيص و ملحق كردن خنثى به يكى از دو جنس مرد و زن است يا ديگر امارات و قراين اطمينان آور همچون روييدن موى صورت و عادت ماهانه مى‌تواند ملاك باشد، محلّ بحث است.(4)

احكام خنثاى مشكل:احكامى كه بر عنوان مكلّف با قطع نظر از جنسيّت وى مترتب مى‌شود، مانند وجوب نماز، روزه و حج بر خنثاى مشكل نيز بدون اشكال جارى است؛ ليكن در اينكه خنثاى مشكل در احكامى كه اختصاص به زن يا مرد دارد ـ مانند وجوب پوشاندن بدن از نامحرم بر زن يا حرمت پوشيدن لباس زرباف يا ابريشمى بر مرد ـ ملحق به جنس مرد است يا زن، اختلاف مى‌باشد. نمونه‌هايى از اين احكام در ابواب مختلف عبارتند از:

طهارت:آميزش كردن خنثى با زن و نيز مرد با وى موجب جنابت نيست؛ زيرا در هر دو صورت، اصلى يا زايد بودن آلت خنثى محلّ ترديد است. البته اگر خنثى با زنى آميزش كند، سپس مردى با او آميزش نمايد، جنابت وى محقق مى‌شود؛

• (4)جواهر الكلام 39/ 280 ـ 281 ؛ تحرير الوسيلة 2/ 399 ـ 400