كرده است.(1)بر اين اساس، برخى فقها خون نفاس (خونى كه زن پس از زايمان مى‌بيند) را حيض محتبس دانسته و به يكى بودن خون حيض و نفاس و وحدت آن دو در بسيارى از احكام، حكم كرده‌اند. از اين رو گفته‌اند: حد اكثر نفاس همچون حيض ده روز و آميزش با همسر در ايام نفاس همانند ايام حيض موجب كفّاره است.(2)

در مقابل، برخى ديگر از فقها در استفاده يكى بودن آن دو از روايت اشكال كرده و در فرض عدم وجود دليل خاص بر اشتراك نفاس با حيض در حكمى، حكم حيض را در نفاس جارى ندانسته‌اند.(3)

حيعلات

حَيْعَلات:«حَىَّ عَلى الصَّلاة» تا «حَىَّ على خَيرِ العَمَل».

حيعلات، جمع حيعله، اسم تركيبى از دو كمله«حَىَّ»و

«عَلى»

حيعلات از فصول اذان و اقامه است كه دو بار گفته مى‌شود.(2)حكايت اذان و نيز بنابر نظر برخى، اقامه مستحب است؛ ليكن بعضى گفته‌اند: در حكايت، اولى تبديل حيعلات به«لاحَوْلَ وَ لاقُوَّةَ إلاّ باللّه‌»(حولقه) است.(3)برخى، اولويّت را نپذيرفته و قائل به تخيير بين حكايت حيعلات و تبديل آن به حولقه شده‌اند.(4)

در استحباب حكايت اذان در نماز اختلاف است، ليكن اگر بخواهد حكايت كند بايد حيعلات را به حولقه تبديل نمايد و در صورت عدم تبديل، به دليل كلام آدمى بودن حيعلات، نماز باطل مى‌شود.(5)

بنابر قول برخى، حكايت اذان در حال تخلّى( --> تخلّى)نيز مستحب است. بعضى گفته‌اند: حيعلات را ـ به دليل آنكه كلام آدمى به شمار مى‌رود و سخن گفتن در حال تخلّى مكروه است ـ تبديل به حولقه مى‌كند.(6)

• (1)وسائل الشيعة 2/ 333
• (1)مجمع البحرين/ واژه «حيى»
• (2)جواهر الكلام 3/ 373 ـ 374 ؛ كتاب الطهارة (شيخ انصارى) 4/ 124 ـ 126 ؛ مصباح الفقيه 4/ 360 ـ 364
• (2)الروضة البهية 1/ 572
• (3)مستمسك العروة 3/ 461 ؛ مصباح الهدى 5/ 265 ؛ مهذّب الاحكام 3/ 237 ـ 238 .
• (3)العروة الوثقى 2/ 421 ؛ جواهر الكلام 9/ 121 ـ 122
• (4)مستمسك العروة 5/ 577 ـ 578 ؛ مهذّب الاحكام 6/ 64
• (5)مفتاح الكرامة 3/ 512
• (6)1/ 95 ـ 96 .