در كلمات فقها، حديث مقطوع گاه مرادف حديث منقطع به معناى اخص( --> حديث منقطع)آمده است.(2)

حديث مقطوع به معناى نامعلوم بودن اتصال اِسناد آن به معصوم عليه السّلام و نيز به معناى مصطلح نزد عامّه اعتبار ندارد. حديث مقطوع به معناى ناشناخته بودن بعض راويان آن در صورت اتصال به معصوم عليه السّلام مصداق حديث ضعيف مى‌باشد( --> حديث ضعيف).

( --> خبر واحد)

حديث مَناهى: حديثى معروف از رسول خدا صلّى اللّه‌ عليه و آله.

حديث مناهى را امام صادق عليه السّلام از پدرانش از رسول خدا صلّى اللّه‌ عليه و آله نقل كرده و مشتمل بر نهى از بسيارى اعمال و رفتارهاى ناشايست و نيز برخى معاملات است. برخى از آنچه در حديث ياد شده نهى شده، مكروه‌اند، مانند خوردن و آشاميدن در حال جنابت، ادرار كردن زير درخت ميوه و مسواك كردن در حمام؛ و برخى حرام، مانند غيبت كردن و گوش فرادادن به آن، نواختن آلات لهو، از قبيل تار و طنبور. بخشى ديگر از حديث شريف متضمن احكام وضعى، همچون بطلان است، مانند بيع ماليس عنده( --> بيع ماليس عنده)، بيع حَبَل الحبله( --> بيع حبل الحبله)و بيع مُحاقله(1)( --> بيع محاقله).

حديث منقطع: از اقسام خبر واحد.

حديث منقطع ـ اصطلاحى در علم درايه و ـ در دو معنا به كار رفته است؛ يكى اعم و ديگر اخص.

حديث منقطع به معناى اعم عبارت است از حديثى كه اِسناد آن تا معصوم عليه السّلام به گونه متصل و پيوسته نباشد؛ خواه انقطاع از ابتداى سند باشد يا از وسط و يا از آخر آن، و خواه راوىِ افتاده يكى باشد يا بيشتر.

• (1)من لايحضره الفقيه 4/ 3 ـ 18 .
• (2)ذكرى الشيعة 1/ 48 ؛ المهذّب البارع 1/ 66 ؛ مدارك الاحكام 8/ 480 .