از آن در بابهايى نظير طهارت، صلات، خمس، صوم، مزار، جهاد، امر به معروف و نهى از منكر و ارث سخن رفته است.
پاداش دهنده:خداى متعال در راستاى مصلحت بندگان، تكاليفى الزامى و غير الزامى بر عهده آنان نهاده است. بندگان با عمل به اين تكاليف هيچ گونه حقّى بر خدا پيدا نمىكنند؛ ليكن خداى مهربان چنين بندگانى را مشمول فضل و كرم خويش قرار داده و براى اعمال نيك آنان پاداش مقرّر كرده است.(1)
پاداش گيرنده:هركسى كه توفيق انجام دادن عمل نيك و محبوب خداوند متعال را پيدا كند مستحق پاداش است؛(2)ليكن پاداش اخروى تنها به مؤمنان اختصاص دارد.(3)
عمل مورد پاداش:هر عمل صالح و محبوب و مطلوب خداوند از عبادات و طاعات، خواه واجب باشد يا مستحب؛ از افعال جوارحى باشد، همچون نماز يا از افعال قلبى، همچون اعتقادات صحيح و محبوب خداوند.
نيّت كار خير، هرچند نيّت كننده توفيق به جا آوردن آن را نيابد پاداش دارد؛(4)بلكه اعمال مباحى كه به قصد قربت انجام مىگيرد ـ مانند خوردن براى توانمندى بر عبادت، خوابيدن جهت رفع خستگى و كسب نشاط براى طاعت ـ نيز داراى ثواب است.(5)
شرايط ثواب:قصد قربت(-->قصد قربت)و ايمان(-->ايمان)دو شرط پاداش است و بدون آن دو پاداشى به صاحب عمل تعلّق نمىگيرد.(6)بنده اگر به قصد ثواب عبادتى انجام دهد از دو صورت بيرون نيست؛ زيرا تحصيل ثواب يا داعى بر عبادت است؛ يعنى عبادت به قصد اطاعت و امتثال انجام مىگيرد و داعى و باعث آن تحصيل ثواب است و يا عبادت به قصد ثواب بردن بهجا آورده مىشود نه به قصد امتثال. عبادت در صورت اوّل،