بُحَّه -->بَحَح

بحيره

بَحيره: شتر ماده شكافته يا بريده گوش.

قرآن مجيد به برخى آيين‌هاى عصر جاهلى نسبت به احشام (بحيره، سائبه، وصيله و حامّ) و احكامى چون حرمت سوار شدن بر آنها، بر زبان نياوردن نام خدا هنگام استفاده‌هاى گوناگون از آنها، اختصاص شير و بچه زنده آنها به مردان و اشتراك زنان با مردان در استفاده از بچه مرده آنها اشاره كرده است(1)و فقها در باب وقف به مناسبت ذكر وقفهاى باطل در اسلام از اين نوع وقف جاهلى ياد كرده‌اند.(2)

در مراد از «بحيره» در قرآن، نظرات گوناگونى ارائه شده كه در كتابهاى تفسيرى آمده است.

بَخاتى -->بُختى

بخار

بخار: گاز برخاسته از موادّ مرطوب در حال تبخير.

از آن به مناسبت در باب طهارت و صوم ياد شده است.

بخار برخاسته از عين نجس مانند ادرار، پاك(1)و در طهارت بخار مايع متنجّس اختلاف است. بسيارى از فقها آن را همچون بخار عين نجس پاك دانسته‌اند.(2)در طهارت بخار عين نجسى كه متراكم شده و به صورت قطرات عرق در آمده اختلاف است(3)(-->آب مقطّر)(-->استحاله).

در اينكه بخار غليظ موجب بطلان روزه مى‌شود اختلاف است(4)(-->روزه). آب انگور پس از جوشيدن و بخار شدن دو سوم آن پاك و خوردن آن حلال است(5)(-->آب انگور).

(-->بخور)

• (1)مستمسك العروة 2/ 90
• (1)؛
• (2)91 ؛ التنقيح (الطهارة) 3/ 169 ـ 173
• (2)المبسوط 3/ 286 ـ 287 ؛ تحرير الاحكام 3/ 294 .
• (3)العروة الوثقى 1/ 260 ؛ منهاج الصالحين (خوئى) 1/ 125
• (4)العروة الوثقى 3/ 554 ؛ مستمسك العروة 8/ 261
• (5)جواهر الكلام 6/ 13 ـ 19 و 36/ 376 .