توكّل:واگذار كردن كارها به خداوند متعال/ وكيل شدن از سوى ديگرى(-->وكالت).
توكّل به معناى نخست عبارت است از اينكه بنده در پرتو اطمينان به حسن تدبير خداوند و راضى شدن به قضا و قدر الهى، امور خود را به او واگذار و تنها بر او تكيه كند و به جز او اميد نداشته باشد و از غير او نهراسد.
توكّل بر خدا در آيات(1)و روايات(2)از صفات مؤمنان شمرده و ثمره يقين دانسته شده و بر تخلّق به آن تأكيد و سفارش شده است. از اين عنوان به مناسبت در باب امر به معروف و نهى از منكر و كفّارات سخن رفته است.
توكّل از مكارم اخلاق و مظاهر معروف (مقابل منكر) است كه بدان توصيه شده و بر اساس برخى روايات، كفّاره فال بد(-->طيره)است و اثر سوء آن را از بين مىبرد.(3)
تولّى
تولّى: دوست داشتن اهل بيت عليهم السّلام و پذيرش ولايت و امامت ايشان.
تولّى به معناى ياد شده اصطلاحى در برابر تبرّى از مهمترين آموزههاى اعتقادى نزد شيعه اماميّه است. در قرآن كريم، مودّت و محبّت ذىالقربى (اهل بيت) عليهم السّلام مزد رسالت رسول اكرم صلّى اللّه عليه وآله تعيين گشته(1)و در روايات بر آن فراوان تأكيد شده(2)و بلكه اساس و پايه اسلام برشمرده شده(3)و ديندارى و ايمان، بدان منوط گرديده است.(4)و در برخى روايات، ولايت اهل بيت عليهم السّلام در كنار نماز و روزه و زكات و حج از اركان اسلام و بلكه مهمترين ركن آن تلقّى شده است.(5)
مراد از محبّت اهل بيت عليهم السّلام ـ كه روايات بر آن تأكيد كردهاند ـ پذيرش امامت و ولايت امامان عليهم السّلام و تسليم در برابر آنان و تصديق و تبعيّت از ايشان در رفتار و گفتار و قراردادن آنان در جايگاهى است كه خداى متعال براى آنان قرار داده است. از اينرو، مقدّم